Η Γάζα στο φεγγάρι

«Τώρα, όταν τον ονειρεύομαι, δεν είναι άντρας αλλά το αγόρι με τα γκρι πολυφορεμένα ρούχα των στρατοπέδων. Τρέχει προς την πόρτα, με το στήθος του μπροστά, τη γροθιά του υψωμένη στον αέρα, μας κάνει νόημα να τον ακολουθήσουμε. Η δασκάλα τον τραβά στην άκρη με μια ερώτηση. Εκείνος απαντά: "Σκότωσαν ένα από τα αδέλφια μου, ο άλλος είναι στη φυ-λακή, ο τρίτος στην εξορία. Τι περιμένεις να κάνω εγώ;" Ανοίγει το στόμα της για να απαντήσει, το σκέφτεται λίγο καλύτερα και λέει: "Την επόμενη φορά μην πας μόνος σου". Στο όνειρο στεκόμαστε μαζί του, απέναντί τους. Φοβόμαστε αλλά δεν έχει σημασία. Στο όνειρο κατανοούμε ότι κάποιοι θάνατοι μετράνε περισσότερο από τους άλλους. Κάποιες φορές περιμένω το φάντασμά του κάτω στη θάλασσα. Μου φαίνεται ότι είναι ένα καλό μέρος για να έρθει. Αναρωτιέμαι αν θα έρθει όπως οι άλλοι με τραγούδια, αν θα μιλάει για τον κόσμο που μας περιμένει όταν το αντίτιμο της αξιοπρέπειας θα έχει πληρωθεί. Ή ίσως να μην είναι καθόλου έτσι. Ίσως εκείνοι που έδωσαν τα πάντα, να μην έχουν πια τίποτα να πουν...»