Τσιμπίδης, Ελευθέριος

Ο Ελευθέριος Ι. Τσιμπίδης γεννήθηκε το 1923 στο Καραβόσταμο Ικαρίας. Απεφοίτησε από το Γυμνάσιο το Δεκέμβριο του 1941 λόγω της κατοχής της πατρίδος από τους Ιταλούς.

Το Μάιο του 1941 οι Γερμανοί ενέσκηψαν στη Σάμο κι από κει σε όλες τις κοινότητες του Νομού. Μέσα σε κλίμα τρόμου στη θέα της Γερμανικής ακάτου, ο Ελευθέριος συνεπαρμένος από τα ιδανικά της πατρίδος που του είχαν εμφυτεύσει το σπίτι και το σχολείο (ο πατέρας του εθελοντής και τραυματίας στη Μ. Ασία) και πνιγμένος από ιερήαγανάκτηση, για το φοβερό ανοσιούργημα – το σκλάβωμα της Ελλάδας, ύψωσε στο κοινοτικό κατάστημα την Ελληνική σημαία. Ο κίνδυνος να τον συλλάβουν τον αναγκάζει να διαφύγει στη Μέση Ανατολή και να καταταγεί εθελοντής στις Ελληνικές εκεί ένοπλες Δυνάμεις. Φοιτά σε ουλαμό βαθμοφόρων και ονομάζεται Λοχίας. Τοποθετείται σε ουλαμό Αντιαρματικών της ΙΙ Ελληνικής Ταξιαρχίας, η οποία διαλύεται λόγω επιρροής αναρχικών στοιχείων. Μετατίθεται στην ΙΙΙ Ελληνική Ταξιαρχία και λαμβάνει μέρος στην ιστορικήμάχη του Ρίμινι όπου προάγεται επ΄ ανδραγαθία. Επανήλθε στην Ελλάδα το Νοέμβριο του 1944 με την Ταξιαρχία και παίρνει μέρος στις επιχειρήσεις των Δεκεμβριανών εναντίον κουμμουνιστικής ανταρσίας.

Εισάγεται στη Σχολή Ευελπιδων και ονομάζεται Ανθυπολοχαγός τον Μάρτιο του 1947. Τοποθετείται στις Δυνάμεις Καταδρομών (Λ.Ο.Κ.) και συμμετείχε ως ανθυπολοχαγός και υπολοχαγός με τις Μοίρες Καταδρομών στις επιχειρήσεις κατά των ίδιων αντιπάλων. Στις επιχειρήσεις Πελοπονήσου τραυματίζεται και του γίνεται πρόταση προαγωγής επ΄ ανδραγαθία. Διοίκησε Μονάδες Καταδρομών και Συντάγματος Πεζικού.

Εστάλη το 1964 στην Κύπρο και ανέλαβε καθήκοντα Διοικητού Τάγματος και Συγκροτήματος. Έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις εναντίον των Τουρκικών Δυνάμεων στην περιοχή Μόρφου. Μετά την επιστροφή του ανέλαβε Δ/της Τάγματος της Σχολής Εφέδρων Αξ/κων στην Κρήτη και αργότερα τοποθετήθηκε στο Πεδίο Βολής Κρήτης. Έχει τιμηθεί με το Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας, τρεις Πολεμικούς Σταυρούς, δυο Μετάλλια ΕξαιρετικώνΠράξεων, το Χρυσό Σταυρό Βασιλικού Τάγματος μετά ξιφών, το Σταυρό των Ταξιαρχών του Βασιλικού Τάγματος, το Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας, το Μετάλλιο της Μέσης Ανατολής, επίσης παρασημοφορήθηκε από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας και το Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης.

Μετά την αποστρατεία του επανιδρύει τον Σύνδεσμο Πολεμιστών Ριμινιτών – Ιερολοχιτών και έκτοτε εκλέγεται συνεχώς Πρόεδρος, με πλούσια κοινωνική και πολιτιστική δράση. Οργανώνει εκδρομές προσκυνήματα στους τόπους θυσίας των συμπολεμιστών του. Κατορθώνει μετά από μεγάλες προσπάθειες να ανεγερθεί Μνημείο Ηρώον των πολεμιστών σε θέση περίοπτη της Θεσσαλονίκης όπου στη μαρμάρινη πλάκα του έχει χαραχθεί στίχος αφιερωμένος στους ήρωες.

Ασχολείται με την ποίηση, είναι μέλος της ενώσεως Λογοτεχνών Ελλάδος, αρθρογραφεί και δίνει διαλέξεις πάνω σε κοινωνικά και εθνικά θέματα, δημοσιεύει ποιήματα σε ημερήσιες εφημερίδες και περιοδικά. Είναι παντρεμένος με την Καλλιόπη Γρηγοριάδου και έχει δύο θυγατέρες επιστήμονες. Το πρώτοτου βιβλίο – ποιήματα ΤΑ ΑΓΝΑΝΤΕΜΑΤΑ επανεκδίδεται με νέα ποιήματα.