Βαρελά-Νεραντζοπούλου, Ελευθερία

Είμαι δασκάλα. Από 6 χρονών. Οι πρώτοι μου μαθητές ήταν οι συνομήλικοι φίλοι μου. Το πρώτο μας σχολείο, ένα χωράφι στην Αγαθουπόλεως. Καθισμένοι στο χορταριασμένο χώμα μασουλάγαμε τα «ψωμάκια» απ’ τις μολόχες και αφοσιωνόμαστε στο μάθημα. Τίποτα δεναποσπούσε την προσοχή μας. Ο Ντράικορς, ο Πιαζέ, ο Πεσταλότσι κι ο Ρουσσώ θα έτριβαν τα μάτια τους! Ήμαστε η απόδειξη των θεωριών τους... Διδάσκω από τότε «άπειρα» χρόνια! Σε αίθουσες ευρύχωρες, θερμαινόμενες, εξοπλισμένες με όλα τα σύγχρονα μέσα.Διδάσκω κι ονειρεύομαι... Πώς θα πετύχουμε άραγε να νοσταλγούν τα παιδιά μας με την ίδια συγκίνηση τη σχολική τους ζωή;