Ερωτικά ποιήματα

VI

Πάνω απ’ όλα τα πράγματα αγαπώ την ψυχή σου. Μέσα απ’ της σάρκας το πέπλο τη βλέπω να λάμπει στα σκοτεινά: με τυλίγει, μ’ αλλάζει, να ξεχειλίσω με κάνει, μ’ αιχμαλωτίζει.

Και τότε μιλώ για να νιώσω την ύπαρξη μου, γιατί εάν δεν μιλούσα η γλώσσα μου θα ‘χε μουδιάσει, η καρδιά να χτυπά θα είχε πάψει, κι εξολοκλήρου εγώ, δίχως λάμψη καμιά, θα ‘χα στεγνώσει.

*

XI

Εντός σου βρίσκομαι.

Με μεταφέρεις και με ξοδεύεις.

Σε όσα κοιτάζεις, σε όσα αγγίζεις, όλο και κάτι δικό μου αφήνεις.

Γιατί εγώ να πεθαίνω αισθάνομαι όπως μια φλέβα που το αίμα της χάνει.

*

XIX

Αγαπώ και με πλημμυρίζει ο πόθος να κάνω κάτι υπέροχο.

Δεν ξέρω τι θα ‘ναι.

Όμως είναι ένας ασυγκράτητος πόθος να κάνω κάτι υπέροχο.

Γιατί αγαπάω, αναρωτιέμαι, εάν δεν είναι για να κάνω κάτι σπουδαίο, κάτι καινούργιο, κάτι που δεν είναι ήδη γνωστό;

*

XΧVΙ

Εάν η σιωπή εισβάλλει στο δώμα μου και δεν ακούγεται τίποτα, η σκέψη μου σε σένα καρφώνεται.

Και τότε πάσχω από παραισθήσεις.

Σκέφτομαι πως, εντελώς ξαφνικά, του δωματίου οι πόρτες θ’ ανοίξουνε μόνες τους και στο κατώφλι θα προβάλλεις εσύ.

Όχι όπως είσαι παρά πλασμένος από μια φωτεινή, παλλόμενη ύλη.



*

LΧΙΙΙ

Η άγρια χαρά μου σε άγρια λύπη μεταμορφώθηκε.

Περιδιαβαίνω στους δρόμους, κοιτώ τα μάτια των περαστικών κι αναρωτιέμαι: «Γιατί θέλουν να μου τον πάρουν;»

Κι ύστερα κάνω βόλτες, κι άλλες βόλτες.

Αναζητώ τα έρημα μέρη.

Κουρνιάζω κάτω απ’ τα δέντρα κι από κει κατασκοπεύω όσους περνούν με μάτια ερεβώδη.