Φιλοσοφία του Δικαίου

«Το δίκαιο [...] από το ίδιο το κανονιστικό του περιεχόμενο [...] δεν αποτελεί παρά τους ηθικούς και πολιτικούς λόγους που δικαιολογούν την άσκηση κρατικού εξαναγκασμού [...] Από την οπτική γωνία του εξαναγκασμού, το δίκαιο αποτελεί ηθικό maximum: αποτελεί ηθική που δικαιολογεί τη βία [...] Γι' αυτό η φιλοσοφία του δικαίου δεν δύναται να αποτελεί έναν περιθωριακό κλάδο της πρακτικής φιλοσοφίας [...] Επίσης [...] το δίκαιο [...] από [...] την ίδια την "εξαναγκαστή υποχρεωτικότητά" του [...] αποτελεί συγχρόνως ηθικό minimum: δεν (πρέπει να) δικαιολογούν όλοι οι ηθικοί λόγοι την άσκηση δημόσιου εξαναγκασμού. Η ηθικοκρατία (moralism) [...] διαστρέφει το ηθικό υπόβαθρο του δικαίου [...] Θα μπορούσαμε [...] να συλλάβουμε τη φιλοσοφία του δικαίου ως μια αβίαστη συνέχεια της ίδιας της νομικής (αντ)επιχειρηματολογίας [...]· ως αβίαστη συνέχεια, συνεπώς, της ίδιας της νομικής διαφωνίας [...] Όσο μάλιστα βαθύτερη είναι η νομική διαφωνία [...] τόσο υψηλότερο πρέπει να είναι το επίπεδο της φιλοσοφικής δικαικής αφαίρεσης [...] Το δίκαιο και η επιστήμη του δεν αποτελούν εφηρμοσμένη φιλοσοφία του δικαίου, το αντίθετο· η φιλοσοφία του δικαίου πηγάζει νομιμοποιημένα και εποικοδομητικά και τρέφεται μόνον από την ίδια τη νομική διαφωνία [...] Καμία φιλοσοφία του δικαίου, επομένως, χωρίς την πρώτη ύλη της νομικής διαφωνίας· ό,τι μάλιστα δεν δύναται να ενσωματώσει ο δικαστής στο σκεπτικό της κρίσης του [...] απλώς δεν ισχύει. Πρόκειται για μια μεθοδολογική λεπίδα [...] σωκρατικής υφής [...]».