Όταν μιλούν οι άνεμοι

Με κατάπληξη είχα προσέξει την έντονη κίνηση της αγοράς, με τη όψη της παλιάς Ανατολής! Θα έλεγες πως, μέσα στον οργανισμό του εκσυγχρονισμού της νέας πρωτεύουσας, αυτή η ακραία κορφή της πόλης διατηρούσε ακόμη επίμονα το χρώμα της παλιάς πολιτείας.
Τώρα λες και ξανάβλεπα εκείνες τις εσωτερικές κάμερες των κάστρων μεταρρυθμισμένες σε μικρά μαγαζάκια με διάφορα εμπορεύματα, στοιβαγμένα ακόμη και μέσα στον υπαίθριο χώρο. Στρώματα, παπλώματα, δέρματα ζώων. Αρμαθιές μαβιά κομπολόγια για τ' άλογα. Χρωματιστά μπεγλέρια, ναργιλέδες, τσόκαρα, τσουράπια. Δισάκια πολύχρωμα, μάλλινα κι ό,τι παρόμοιο βάλει ο νούς σου. Έβλεπες τους μαγαζάτορες μέσα στις υγρές καμάρες, μεσόκοπους, μουστακαλήδες, ασπρομάλληδες, γενάτους και μερικούς θαρρούσες πως τους είχε ξεχάσει ο χρόνος εξαϋλωμένους, καθιστούς σε υπερυψωμένα έδρανα, σταυροπόδι πάνω σε κάτι λεπτά μαξιλαράκια, γύρω τους στοίβες τα κιλίμια, μαζί με ξερά βότανα και ρίζες και μπαχαρικά, όλα περιχυμένα με την οσμή της Ανατολής και με κάποια δόση μούχλας...