Η μπαλάντα της στάμνας

Κορφή της σιωπής, του ήλιου και των άστρων,
αχανές νταμάρι ουράνιας γαλαζόπετρας
και ο χρόνος δεμένος με αγιόκλημα
στο ψηλότερο έλατο.

Κορφή της μοναξιάς,
κατοικία διάφεγγη από τις τέσσερις μεριές
εδώ που τελειώνει η δικαιοδοσία ενός θεού,
εδώ που αρχίζει η δικαιοδοσία άλλου θεού,
με τον αμάραντο φύλακα αειθαλή στην εξώπορτα,
τις ευωδιές του τσαγιού, της μέντας,
της φασκομηλιάς
για τις έμμετρες προφητείες,
τη σκεπή αραξοβόλι ποντοπόρων σύννεφων,
την Πούλια να περνάει άρκτος μικρή στην αυλή του
και την πανσέληνο μαλαματένιο ντέφι να συρίζει
στο ανώφλι κρεμασμένο.

Κατοικία ανέγγιχτη,
του εγκλωβισμένου στο μικρό και στο λίγο -
στοχαστικό κυπαρίσσι στο μικρό και στο λίγο,
με τον νου στο εργαστήρι της χλωροφύλλης,
στα αθόρυβα έμβολα
που γυρίζουν το σκοτάδι σε φως,
με βιγλάτορα την ακρινή Κοκαμιά
να χτυπά συναγερμούς με λάμψεις και βροντές
και ο ναύτης Παντοκράτορας
κουνώντας άσπρο σύννεφο, γαλάζιο φως
κι Αποσπερίτη
να δίνει σήμα: λήξη του συναγερμού. [...]