Σημειώσεις από την ερημιά του Θεού

Δύο χιλιάδες χρόνια μετά τον Μυστικό Δείπνο και μάλλον δεν μπορούμε ακόμα να πούμε τι είναι η θεία Ευχαριστία. Εξαντλήσαμε τον Θεό στη λειτουργική ζωή εντός των τειχών του ναού και τώρα που λειτουργική ζωή δεν υπάρχει ο Θεός αρχίζει να μυρίζει σαν ένας νεκρός...
Δεν μας έμαθε ποτέ η Εκκλησία πως να βαδίζουμε σε μια έρημο, όταν αυτή προκύψει. Πως να ετοιμάσουμε, εμείς τώρα, μέσα στην έρημο ένα δέντρο λόγων, ύμνων, και καρδιακής εγρήγορσης για την Περιστερά, να έρθει και να ξεκουραστεί, όταν η θρησκευτική λογική μας βεβαιώνει πως πουλιά πιά δεν πετούν.
«έρημός εστιν ο τόπος».
Ο σεισμός του κορωνοιού που ταρακούνησε και εξακολουθεί να ταρακουνά και το οικοδόμημα της Εκκλησίας έχει εγκαινιάσει μία περίοδο έντονων ζυμώσεων. Η πανδημία λειτούργησε σαν μία άμπωτη που αποκάλυψε τον εκκλησιαστικό βυθό. Έφερε στην επιφάνεια μεγάλους πειρασμούς και τεράστια προβλήματα που σοβούν στο βάθος της εκκλησιαστικής ζωής. Πολλά τα γνωρίζαμε, ενίοτε τα κουκουλώναμε γιατί δεν θέλαμε να τα δούμε, άλλα τα υποπτευόμασταν και μερικά τελείως μας ξάφνιασαν.
Είναι καιρός όμως να τα αντιμετωπίσουμε – τουλάχιστον να τα αναδείξουμε.
Το βιβλίο αυτό είναι μία κραυγή αγωνίας και ασφυξίας μετά από 25 σχεδόν χρόνια αθόρυβης, ιερατικής διακονίας σε πολλούς τομείς αλλά και προσωπικής σιωπής. Γιατί όμως να σπάσει τώρα η σιωπή; Διότι πιστεύω ότι τώρα βιώνουμε το αντιστρόφως ανάλογο της έκφρασης «πιάσαμε πάτο». Είναι ο πάτος τώρα που έπιασε επιφάνεια. Ίσως λοιπόν και για μας τώρα, είναι ο καιρός που πρέπει να μιλήσουμε, να δράσουμε, να μην σιωπήσουμε, γιατί το παράλογο και η εκτροπή ζητούν νομιμοποίηση. Ανέβηκαν πολύ ψηλά, βγήκαν στην επιφάνεια και ζητούν να μας πνίξουν.