Το κουτί με την καμπύλη

[...] Στην άκρη της αλάνας είχε ένα ψηλό τοίχο, γύρω στα δυόμισι μέτρα, που τη χώριζε από ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο. Δεν πηγαίναμε συχνά γιατί μας φαινόταν ύποπτο και τρομακτικό. Μια μέρα λοιπόν εκεί που παίζαμε, πέρασαν τρέχοντας δίπλα μας μια παρέα από εφήβους, ανέβηκαν το τοιχάκι και χάθηκαν. Τους ξέραμε και τους φοβόμασταν, κλέβανε ποδήλατα, είχαν όλοι σταματήσει το σχολείο και κάπνιζαν. Ύστερα από λίγο μας προσπέρασε ένα παιδί στην ηλικία μας. Έκανε να ανέβει το τοιχάκι. Τον σταματήσαμε και ένας από την παρέα μας του είπε: «Φίλε, μην πας από εδώ. Μόλις πήγανε κάτι αλήτες». Μας κοίταξε καλά-καλά με απορία: «Κι εγώ αλήτης είμαι», είπε και πήδηξε το τοιχάκι.