Στη φαρέτρα της φυγής

Ο Χρίστος Χατζήπαπας με τη δοκιμασμένη λογοτεχνική πένα του καταθέτει επιλεγμένα δείγματα μικρής φόρμας, τα οποία αφιερώνει, όπως γράφει χαρακτηριστικά ο ίδιος, σε όσους αγαπήσουν τη φυγή αυτή. Η φαρέτρα του Χατζήπαπα πάντοτε βιωματική και εξομολογητική, εδώ μετουσιώνεται σε έργο ζωής, με την καθαρά δηλωτική σημασία της έκφρασης, καθώς μέσα από αυτά τα διηγήματα θα διαβάσουμε για την ιστορία του αδελφού του, μια σχέση ζωής και μια απώλεια που τον στιγμάτισε βαθιά, το τέρας της κατάθλιψης και τον αγώνα του, σύντομες ιστορίες από την κυπριακή ύπαιθρο, τα πρώτα σκιρτήματα. Από όλα αυτά δεν απουσιάζουν ποτέ οι ιστορικές αναφορές, καθώς ο Χατζήπαπας έχει δέσει τη λογοτεχνική του πορεία άρρηκτα με το παρελθόν της βασανισμένης Κύπρου και νυν μέρους της υπό τουρκική κατοχή, ενώ δεν τον αφήνει ασυγκίνητο η γενοκτονία των Παλαιστινίων μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου. Παράλληλα, μνήμες από τη σχετικά σύντομη επαγγελματική του ζωή ως κτηνίατρος, συνθέτουν την ενότητα Κτηνιατρικά Ευτράπελα, όπου ο αναγνώστης θα εκτιμήσει βαθιά το λεπτό χιούμορ του συγγραφέα και θα ανακαλύψει ουσιαστικά μηνύματα μιας ζωής γεμάτη από εμπειρίες, κρυμμένα πίσω από καθημερινές αλληγορικές ιστορίες για χαριτωμένα ζώα και φοβερά κτήνη. Στο τελευταίο διήγημα ο συγγραφέας θα ανακαλέσει τη ρήση του μεγάλου Μάνου Χατζιδάκι πως «αποτελεί πολιτική “παράδοση” η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται». Κι ας εννοούσε άλλα είδη κτηνών...