Η φωνή των αμνών

«Αν κατάλαβα καλά, δύο πράγματα μπορώ να υπο­θέ­σω για τον ερχομό σας εδώ οικειοθελώς. Ή δημιουργείτε υποψίες για κά­ποιον εραστή της γυναίκας του δολο­φο­νηθέντος ή ότι μάλλον φο­βάστε τι θα επακολουθήσει αν δεχθείτε την θέση του προέδρου και μου φέρνετε απο­ρί­ες ή διλήμματα. Τι απ? τα δυο συμβαίνει;». «Ναι, είναι κι αυτό. Το δεύτερο», κούνησε περιπαικτι­κά το κε­φάλι ο Γιώργος Λινάρδος. Όμως, συνέχισε δείχνοντας άφοβος. «Αλλά πρωτίστως δεν είμαι εγώ για προεδριλίκια. Έ­χω άλλα σχέδια για τον εαυτό μου πολύ πιο προο­δευτικά». «Για παράδειγμα;», ρώτησε ειρωνικά ο Χρύσανθος. «Ας πούμε την σπουδή χαρακτήρων», χαμογέλασε αυτάρεσκα ο Λινάρδος.

Η αφήγηση που ακολουθεί, προσπαθεί να δείξει ότι τα πρό­σω­πα, τα οποία παριστάνουν τους «ήρωες», δεν διαφέρουν από εκείνα, τα άλλα, τα δικά μας, και ότι κάθε φορά που εμφανί­ζον­ται αυτά, με τις κόντρες και τις εναντιώσεις τους, αυτόματα αναδεικνύουν και το αλη­θι­νό πρόσωπο της αλλοπρόσαλλης κοι­νωνίας, που ζού­με.