Η Μαρία, εγώ και το παράθυρο

"...ακέραιος θα πεί, να κοιτάς μέσα σου και να βλέπεις τον άλλον"
-"Την περίπολο στο δρόμο την απέφυγα πολύ εύκολα, σχεδόν περάσανε δίπλα μου, μια φούχτα αμούστακα παιδιά. Ποιο απαίσιο χέρι κάρφωσε εκείνα τα καρφιά στις μπότες τους; Ποιο απαίσιο μυαλό μοίρασε τα όπλα; Σε ποιόν να δώσω το μίσος μου; Πρώτη φορά θα μάθαινα πόσο απ' αυτό φύλαγα μέσα μου! Κι έπειτα αυτό το μικρό παιδί μπρος μου στο δρόμο, με τις μπίλιες στο χέρι, ήταν δεν ήταν δύο χρονών. Στάθηκα από πάνω του, σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε με δέος. Δύο ανοιγμένα μάτια στην ελπίδα, σκέφτηκα. Έπειτα από είκοσι χρόνια, ποιός θα βάλει τα καρφιά στις αρβύλες σου, ποιος θα σου μοιράσει τις σφαίρες; Ποιόν να μισήσω περισσότερο, αυτόν που φεύγει ή αυτόν που έρχεται, ψιθύρισα. Το χαμόγελο της ελπίδας και πάλι ελπίδα. Μου έδειξε τις μπίλιες του, κάτι είπε που δεν το κατάλαβα, του ανακάτεψα με την παλάμη μου τα μαλλιά και συνέχισα το δρόμο μου. Και ο Χίτλερ κάποτε ήταν ένα αθώο παιδί, σκέφτηκα και τρόμαξα".