Το κάτι αύριο

"Η οικεία καταραμένη

«Η Ασημίνα Χασάνδρα είναι ένα κορίτσι που γνωρίζω αλλά πολλές φορές έχω υποδυθεί πως δεν την γνωρίζω γιατί είναι αβάσταχτος ο πόνος που μεταφέρουν οι λέξεις της στο κεφάλι μου και στο αίμα μου. Η ποίηση της Ασημίνας δεν είναι δωρική είναι μια ιονική ποίηση περίτεχνη και χειροκάμωτη. Πιάνεις τις λέξεις τις χωρίζεις πλαταγίζουν πολλές φορές τα χειλικά τα ληκτά και τα υγρά κι όμως δεν έχεις ποτέ την αίσθηση της πλήρωσης ή της εκπλήρωσης κι αν υποθέσει κανείς πως επιδιώκω να την ανεβάσω στα ουράνια με την ίδια ευκολία σας μαρτυρώ πως αυτή είναι η δική μου ανάγνωση και το δικό μου αισθητήριο. Είναι αλήθεια πως θέλει μεγάλη τέχνη να γράψει κανείς για τον πόνο του άλλου κι αυτός ο σπαραγμός αυτή η μεγάλη απώλεια δεν είναι ο πόνος της ποιήτριας αλλά ο πόνος της κοινωνίας μας ο πόνος του αμερικάνικου στοιχείου με τα ραμμένα μάτια ο πόνος που μονάχοι και χωρίς τους ποιητές δεν μπορούμε να υπερασπιστούμε.
Η Ασημίνα Χασάνδρα δε νομίζω πως χρειάζεται ποτέ καμιά κριτική ποτέ καμιά αναγνώριση γιατί δυστυχώς κι ευτυχώς για την τέχνη είναι προορισμένη να υπάρξει πρώτα μέσα στη σκιά της φυσικής της ύπαρξης κι έπειτα στην ανάληψή της να φωτίσει. Αυτά που με ώθησαν και μένα να γίνω ποιητής είναι αυτά τα εξαιρετικά ποιήματα από την Οκτάνα του Ανδρέα Εμπειρίκου. Υπάρχουν μερικές σπάνιες εξαιρέσεις στους ζώντες Έλληνες ποιητές που το savoir vivre επιμένω στην σημερινή ανάγνωση υφίσταται και η Ασημίνα Χασάνδρα η οποία είναι μια ολόκληρη γενιά και κατηγορία στην ποίηση και ως τέτοιο φαινόμενο θα πρέπει να μελετηθεί.»