Βάθος πεδίου

Το Βάθος πεδίου, το δεύτερο βιβλίο του Κωνσταντίνου Τσεκλένη, συστεγάζει ποιήματα και διηγήµατα κάτω από έναν κάθε άλλο παρά
τυχαίο κινηματογραφικό όρο στον τίτλο του. Η επαγγελματική ενασχόληση του συγγραφέα µε την κινηματογραφική κάµερα γίνεται
αφετηρία για τη διεύρυνση ή για τη µεταποίηση της εικόνας σε λόγο.
Με γλ?σσα άλλοτε λυρική και άλλοτε ρεαλιστική, καθώς και κατά τόπους παιγνιώδη, µε μύθο και πλοκή που ακολουθούν απρόσµενους
δρόµους, περνώντας από την κοινωνική και την ατοµική καθηµερινότητα και ακουμπώντας σε κομμάτια της μικρής και της μεγάλης Ιστορίας,
ο Τσεκλένης μιλάει για τον θάνατο και πενθεί για τις απώλειες ενός τόπου ο οποίος έχει χάσει τον προορισµό του, χωρίς, όµως, να έχει αποβάλει
και το ζωτικό του πνεύμα. Ο συγγραφέας ψάχνει σε κρυµμένους ή και αττωθημένους τόπους της μνήμης προκειµένου να φτάσει σε έναν χρόνο ο
οποίος συστέλλεται και διαστέλλεται στο φασματικό πεδίο της ύπαρξης.
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ


Τα κείµενα στο Βάθος πεδίου του Κωνσταντίνου Τσεκλένη, συνέχονται κυρίως από την οξύτητα του βλέμματος και από την ενάργεια της
παρατήρησης προσώπων, καταστάσεων, βιωµάτων και αισθηµάτων αντλημένων από µιαν άσβεστη θύμηση, που αρδεύεται από τις προσωττικές
ιστορίες και εκβάλλει στη συλλογική μνήμη, καθώς οι ατοµικές αναμνήσεις δένονται αξεδιάλυτα µε την ιστορία του μεταπολεμικού και
του µεταπολιτευτικού, για την Ελλάδα, κόσµου. Η διάψευση από το εκφυλισµένο παρόν και το οδυνηρό αίσθημα της αποκοπής από το παρελθόν
απαλύνονται από την παρηγορητική λειτουργία της μνήμης.
Ό,τι θυµόµαστε, φαίνεται να μας ψιθυρίζει ο συγγραφέας των ποιημάτων και των αφηγηµάτων στο "Βάθος πεδίου", είναι απαραβίαστο και
παραμένει ζωντανό. Σε άλλα πάλι γραπτά, ο κοινωνικός ρεαλισμός συνυφαίνεται αρμονικά µε το φανταστικό ή ονειρικό στοιχείο, µε τέτοιο
τρόπο ώστε να δημµιουργείται ένας μαγικός ρεαλισμός.
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ ΓΑΡΑΝΤΟΥΔΗΣ