Περί ουσίας

Περί ουσίας, φιλοσοφικός διάλογος.
Η ελληνική γλώσσα παρουσιάζει, μεταξύ άλλων, δύο ιδιαιτερότητες που έχουν ξεχωριστή βαρύτητα για τη σκέψη. Πρώτον, μακραίωνη γραπτή ιστορία και, δεύτερον,
τριβή με τον φιλοσοφικό στοχασμό. Έτσι, πολλές λέξεις που χρησιμοποιούμε σήμερα στον καθημερινό λόγο βρίθουν λανθανουσών σημασιών. Μελετώντας την καταγωγή
και τη διαδοχή αυτών των σημασιών, μπορούμε να αποκαλύψουμε νοήματα που, αν και ξεχασμένα, παρεισφρέουν στον σύγχρονο λόγο. Επιπλέον, μπορούμε να
ανακαλύψουμε αφορμές που παρακινούν τον νου να μεταρσιώσει τη σημασία σε έννοια.

«Ουσία». Λέξη πανταχού παρούσα στον καθημερινό λόγο, η ίδια ή μέσω των παραγώγων της, και συγχρόνως θεμελιώδης φιλοσοφική έννοια. Στη φιλοσοφία,
εξετάζεται παραδοσιακά σε συνάρτηση με την «παρουσία» και την «απουσία», επειδή στα λατινικά, και ακολούθως στις λατινογενείς γλώσσες, η essentia συνιστά τη
λεξιλογική βάση της pr?sentia και της absentia. Στα ελληνικά ωστόσο, τα γλωσσικά δεδομένα αρθρώνονται με διαφορετικό τρόπο. Το λεξιλογικό εύρος της «ουσίας»
(του «είναι») είναι πολύ μεγαλύτερο. Εκτός από την «παρουσία» και την «απουσία»,έχουμε μια σειρά άλλων: «ανούσιο», «επιούσιος», «περιουσία», «προσόν»,
«συνείναι», «εξουσία», κ.ά. Έπειτα, αυτό το εύρος έχει βάθος. Οι λέξεις που συνδέονται με το «είναι» συνθέτουν, σχεδόν αυθόρμητα, ένα σύστημα πρωτογενών
φιλοσοφικών εννοιών που ανακινούν πλείστα οντολογικά και ανθρωπολογικά ερωτήματα.
Αν η ελληνική γλώσσα ζυμώθηκε κάποτε με τον φιλοσοφικό στοχασμό, άραγε απομένει κάτι από αυτή την αρχέγονη έφεση;