Όλυμπος Α.Ε.: Χοντρό κυνήγι

Λένε ότι ο κεραυνός δεν χτυπάει ποτέ δύο φορές στο ίδιο σημείο. Αυτό βέβαια δεν φάνηκε να ισχύει για το καλλιτεχνικό δίδυμο Τσεράμι-Τζίκε, το οποίο λίγο καιρό μετά την επιτυχία του Ολύμπου Α.Ε. επανήλθε δυναμικά με την συνέχεια, Όλυμπος Α.Ε. – Χοντρό Κυνήγι, βάζοντας το χέρι του Δία να εξακοντίσει τον κεραυνό του για ακόμη μία φορά εναντίον των μεγαλύτερων προβλημάτων της ανθρωπότητας. Γκάφες και παρεξηγήσεις γίνονται το πρόσφορο έδαφος στον Όλυμπο Α.Ε. πάνω στο οποίο το δωδεκάθεο προσπαθεί να εδραιώσει την παλιγγενεσία της λατρείας του. Δύο χρόνια αργότερα, το 2002, ο Τσεράμι επιστρέφει σε αυτό το ασυναγώνιστο καστ, για να φέρει τους θεούς αντιμέτωπους με ένα άλλο εξίσου σημαντικό, μα εκ διαμέτρου αντίθετο, πρόβλημα: το οικονομικό. Ακραίος καπιταλισμός, εκμετάλλευση, πληθωρισμός, η ιστορία διαθέτει όλα τα υλικά για μια αρχαία-νέα τραγωδία. Χάρη όμως στην οξεία κι αποστασιοποιημένη σάτιρα του Τσεράμι και το πληθωρικά υπερβολικό σχέδιο της Τζίκε ο αναγνώστης γλυτώνει το συνηθισμένο σοκ της άμεσης επαφής με την πραγματικότητα, ανακαλύπτοντας πως μάλλον τελικά υπάρχει χρυσή τομή μεταξύ Μποστ και Κακογιάννη. Είναι σίγουρα παρήγορο να βλέπει κανείς πως ούτε κι ο μεγάλος Δίας δεν καταφέρνει να ξεφύγει από τα γρανάζια του συστήματος. Θύμα των εκπτώσεων και των ατελείωτων ουρών του δημοσίου, καταστάσεις τις οποίες αμφότεροι Ιταλοί και Έλληνες γνωρίζουμε πολύ καλά, μας υπενθυμίζει το πόσο η κοινωνικοπολιτική, αλλά και η γεωγραφική, αυτή συγγένεια συντελεί στην σάτιρα του έργου. Ο Όλυμπος Α.Ε. – Χοντρό Κυνήγι υποδέχεται τον αναγνώστη με μία ποικιλία ομοιοτήτων, καλώντας τον να τις εντοπίσει, είτε με γυμνό μάτι είτε με το μικροσκόπιο, και να ταυτιστεί με την γενναιότητα, αλλά κυρίως με τη γελοιότητα, με την οποία αντιμετωπίζουμε τη δική μας διαχρονική καθημερινότητα. Εν τέλει, ο κεραυνός χτύπησε και δεύτερη φορά δίνοντας τη λογική συνέχεια μιας ιστορίας δύο ανήσυχων δημιουργών και παρατηρητικών πολιτών που δεν είχαν ακόμη πει την τελευταία τους λέξη .