Πηνελόπη

Ήταν ψηλή. Πιο ψηλή από άλλες κοπέλες της ηλικίας της. Τα µαλλιά της λίγο πιο πάνω από τους ώµους έκαναν δυο- τρεις σκάλες, σύµφωνα µε τη µόδα της εποχής.
Είχε µια περίεργη γοητεία κι έναν απίστευτο δυναµισµό. Τα φορέµατά της πάντα ραµµένα από την αδελφή της την Ρούσα ήταν προσεγµένα, από καλό ύφασµα, πεντακάθαρα και της έδιναν µεγάλη χάρη. Ήταν ευφυέστατη και πολύ δυνατή. Παρόλο που είχε τελειώσει µόνο τη Δευτέρα Δηµοτικού, ήξερε να γράφει και να λογαριάζει σωστά. Είχε δύναµη όση κι ένας άντρας και τα κατάφερνε άψογα σ’ όλες τις δουλειές.
Ένα βράδυ καθισµένη στο πεζουλάκι της αυλής, κοίταζε τ’ αστέρια κι ονειρευόταν. Θα είχε τέτοιες όµορφες βραδιές εκεί που θα πήγαινε; Θα µύριζε τόσο όµορφα το χώµα και το αγιόκληµα; Ήταν αρχές της Άνοιξης και οι ευωδιές της φύσης σκόρπιζαν απλόχερα αρώµατα. Ένα ελαφρό αεράκι πήρε τον αναστεναγµό της και τον µετέφερε ψηλά στη χώρα των πνευµάτων. Ήσυχα-ήσυχα µπήκε στο σπίτι. Δεν είχε πάρει τη ζακέτα της και η δροσιά του βουνού την έκανε ν’ ανατριχιάσει. Έκλεισε την πόρτα και πήγε για ύπνο.