Περιπλανήσεις σε ακίνητο παρόν

Όπως και στις προηγούμενες συλλογές της, έτσι και στις "Περιπλανήσεις σε ακίνητο παρόν", η Ιουλία Τολιά γράφει «επιμέρους ποιήματα» σαν να συνθέτουν υπογείως ένα και μόνο ενιαίο ποίημα, ένα ποίημα που υφαίνεται με
το ίδιο νήμα της ποιήτριας-υφάντρας που σαν επιδέξια αράχνη πλέκει ένα λεπτό,
εύθραυστο, αλλά απόλυτο λειτουργικό ιστό σε θέματα αιχμαλωσίας και σαγήνης του
αναγνώστη-αποδέκτη της. Σχεδόν με υπνωτιστικό τρόπο η Τολιά επιδίδεται σε μια
επίδειξη αφαίρεσης και γύμνιας τους λόγου από καθετί περιττό, αφήνοντας μέσα στο
κάθε ποίημα αποκλειστικά και μόνο όλα εκείνα τα στοιχεία που σαν πυξίδα θα
οδηγήσουν και θα βυθίσουν τον αναγνώστη στον κόσμο των υπαρξιακών της
αναζητήσεων.
Αυτή τη φορά πρωταγωνιστής ένας περιπλανώμενος, που έχει πάρει τη θέση του
ρακοσυλλέκτη, του τυφλού, του ωρολογοποιού, του τελετάρχη του εφήμερου των
προηγούμενων συλλογών της. Η ποιήτρια επιλέγει για μια ακόμη φορά έναν ήρωα με
διάτρητο ψυχισμό και μαζί του ψάχνει στις σκιές, στην ομίχλη και στα θραύσματα της
ύπαρξης τις όποιες απαντήσεις. Κάθε ποίημα της μια σπουδή στο εύθραυστο. Κάθε
ποίημα της μετέωρο σε ένα ανάμεσα. Κάθε ποίημα της μια επανάληψη της άφατης
λύπης. Κάθε ποίημα της ένας απολογισμός. Ενός βίου αφηρημένου όσο και
συγκεκριμένου. Ενός βίου που συμπυκνώνεται στο στίχο της ποιήτριας «Υπάρχω,
άρα πάσχω».

Δείγμα Γραφής:
Έσβηνε πάντα τα ίχνη του εγκλήματος.
Δεν τον συνέλαβαν ποτέ.
Κι ο ίδιος απορούσε.
Ανοήτως.
Αφού το θύμα ήταν
κατ’ επανάληψιν
ο εαυτός του.