Ποιήματα

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ


Κάποτε είχα ένα φίλο, θα ’ταν ως είκοσι χρονώ
και τ’ άρεσε να ταξιδεύει. Μου ’λεγε: φίλε
τα όνειρα έρχονται, φεύγουν, έρχονται
με τα καράβια. Κι όταν θύμωνε: αυτό
που είναι για μένα ένα καράβι
ποτέ δε θ’ αρμενίσει στην καρδιά σου!

εγώ φοβόμουνα τη θάλασσα και τα καράβια

ένας θεός ξέρει τι υπόφερα για χάρη του
τι κλάματα της μάνας μου και παραινέσεις
για ολέθριες φιλίες απ’ τον πατέρα μου

τέλος μεταχειρίστηκαν τεχνάσματα: μου πήραν
το κλειδί της πόρτας, να με κάνουνε,
συχνά που γύριζα μεσάνυχτα εξαιτίας του,
να σκαρφαλώνω από τη μάντρα

κάποτε είχα ένα φίλο, θα ’ταν ως είκοσι χρονώ,
και τ’ άρεσε να ταξιδεύει…

το βράδυ εκείνο γύρισα νωρίς στο σπίτι
με δέχτηκαν σαν άσωτο υιό
βάλανε το γραμμόφωνο και σφάξανε μια κότα

μου επέστρεψαν και το κλειδί