Κομεντί

Τα κεντρομόλα αισθήματα έχουν τη δική τους παθολογία. Η μάσκα του πρώτου προσώπου πιο συγκεκριμένα, ελιξίριο της πειστικής αφήγησης, έχει τρόπους να βάζει τη ζωή να μιλάει από τα μύχια της σάμπως να βρίσκεται στο όριο της ειλικρίνειας. Σε αυτή την τέχνη της παραπειστικής παρέλασης ενός κυνισμού που έχει δική του πρακτική αισθητική και στην ανάγκη καλιγώνει τον ψύλλο, ο Πέτρος Τατσόπουλος μπορεί να θεωρείται δεξιοτέχνης. Με πρόσφορες μουτσούνες διάφορα πρόσωπα που έχουν εξασφαλισμένη την έξωθεν κακή μαρτυρία , κατορθώνει ένα κλίμα κομψής εξαχρείωσης που ταλαντεύεται αυτάρεσκα ανάμεσα στα τεκταινόμενα του αστυνομικού δελτίου και στις εμμονές μιας δοκιμασμένης διηγηματογραφίας η οποία σπουδάζει την αξία μέσα στο ευτελές.