Σπασμός

Περιέχει 2 σχέδια του Νίκου Ρουμπάκη

Ένας μητριαρχικός και γυναικοκρατούμενος κόσμος, του παρελθόντος ή του μέλλοντος, έρχεται αντιμέτωπος με την πολύχρονη υπογεννητικότητα και με το φάσμα του αφανισμού, αναγκάζοντας τη θηλυκή ηγεσία στην υλοποίηση ενός απεγνωσμένου γεννητικού πειράματος, όπου συμμετέχουν σαράντα έξι χιλιάδες γόνιμα αγόρια και κορίτσια, οι τελευταίοι επιζώντες αυτού του προαιώνιου ή δυνητικού κόσμου, οι οποίοι φυλακίζονται σ’ ένα τεχνητό αυγό κυκλώπειων διαστάσεων, στο ύστατο πεδίο μεταξύ νέας δημιουργίας και οριστικής ανυπαρξίας, σε μια κοσμογονική επικράτεια όπου ο σπασμός αναλαμβάνει τα ηνία των ανθρώπων, οδηγώντας απ’ τη ζωή στον θάνατο και απ’ τον θάνατο στη ζωή.

[...] στη γη εκείνη δεν υπήρχαν καιρικές μεταβολές ούτε εποχιακοί κύκλοι, υπήρχε μόνο ο τεχνητός ουρανός ενός γιγάντιου αυγού, υπήρχε μόνο ένας νεφελοσκεπής θόλος, διάσπαρτος από ψηφίδες που λαμπύριζαν σαν ουράνια βλεφαρίσματα,

ΣΠΑΣΜΟΣ

κι έτσι το βραδινό σούρουπο περνούσε στο πρωινό χάραμα δίχως να παρεμβάλλεται άλλη διάσταση φωτός ανάμεσά τους, ακολουθώντας ένα σχεδιασμένο φεγγοβόλημα που εκτεινόταν σε μια ποικιλία από γκρίζες ανταύγειες, μια σκιά που έφθινε σε φως και ένα φως που παράλλαζε σε σκοτάδι, ένα πελώριο πινέλο, κρεμασμένο απ’ το μάτι του ουρανού, που περιστρεφόταν ανάμεσα σε δυο παλέτες με αποχρώσεις του γκρίζου, βάφοντας την επιφάνεια της γης και τα
πρόσωπα των ανθρώπων με την ωχρή αμφιλύκη μιας απέραντης άνοιξης [...]