Το νέο ευρωπαϊκό χρηματοοικονομικό περιβάλλον

Κατά τις τελευταίες δύο περίπου δεκαετίες, τα ευρωπαϊκά χρηματοπιστωτικά συστήματα αποτέλεσαν αντικείμενο σημαντικών αλλαγών, η εμβέλεια και οι συνέπειες των οποίων ξεπερνούν τον χρηματοπιστωτικό τομέα, εκτεινόμενες στο σύνολο της οικονομίας. Απαρχή των μεταρρυθμίσεων αυτών αποτέλεσε το πρόγραμμα της ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς του 1985, το οποίο μετά από μια μακρά περίοδο στασιμότητας αναζωπύρωσε επιτυχώς την καταστατική φιλοδοξία για ελεύθερη διακίνηση προσώπων, προϊόντων, υπηρεσιών και κεφαλαίων στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Κοινότητας/Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το χρονικό ορόσημο του 1992 υπήρξε αρχικά ένας εξαιρετικά φιλόδοξος απώτερος στόχος που εξελίχθηκε σε τεράστια επιτυχία. Το ίδιο μπορεί να πει κανείς και για την Ευρωπαϊκή Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ), την αποτυχία επίτευξης της οποίας πολλοί (και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού) είχαν σπεύσει να προεξοφλήσουν. Μέσα στη δεκαετία του 1990, που ξεκίνησε υπό ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες (ύφεσης στις δυτικές οικονομίες, δημόσια ελλείμματα στη Γερμανία που επέβαλαν τη σκληρή αντιπληθωριστική πολιτική της Bundesbank, συναλλαγματικές κρίσεις στο Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα, κ.λ.π.), οι ευρωπαϊκές οικονομίες κατόρθωσαν τελικά να επιτύχουν τα απαιτητικά κριτήρια της ονομαστικής σύγκλισης και να κάνουν πραγματικότητα το όραμα του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος εντός των προκαθορισμένων προθεσμιών.[...]

Από τον πρόλογο του Θεόδωρου Β. Καρατζά, Προέδρου, Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών