Συμβολές στην Οντολογική Kοινωνιολογική Σκέψη

“……Θα μπορούσα να ορίσω την προκείμενη συγγραφική εργασία ως εγκυκλοπαίδεια ή μάλλον ποικίλη ιστορία (στοχαστών, γνωμών, διαβουλεύσεων, προβληματισμών, ιδεολογιών, ρευμάτων και ποικί-
λων επιστημολογιών) που δεν αποθεώνει τη ματαιοδοξία μέσω της πολυμάθειας αλλά την τοποθετεί εντός των γνωστών αρχαιοελληνι- κών μέτρων. Η ουσία αυτής της συλλογιστικής είναι ότι εντέλει η φύση αναδεικνύεται σοφότερη και από τη σοφότερη ανθρώπινη γνώμη.
Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα έντιμο και πολλαπλά ωφέλιμο βιβλίο, προϊόν επίμοχθης προσπάθειας που μας πλοηγεί σε άγνωστα και δυσκολόπλευστα νερά τού παλιού και σύγχρονου τρόπου διαλογισμού
και αποτελεί πολύτιμη συμβολή σε πολλούς χώρους της παγκόσμιας φιλοσοφικής σκέψης και όχι μόνο της κοινωνιολογικής όπως ο ίδιος ο συγγραφέας, με μετριοφροσύνη, διατείνεται στον υπότιτλο του πο- νήματός του.”
Δημήτρης Πιστικός

…Εύλογα λοιπόν γεννιέται το ερώτημα: Γιατί υποφέρει ο άνθρωπος;
Διότι όπως καταλήγουν διαχρονικά οι περισσότεροι φιλόσοφοι: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΛΟΝ. Απλά αποτελεί ένα τμήμα του.
Η μόνη του «σωτηρία» είναι ίσως το «άνοιγμά του» προς το έτερον αποσπασματικό Όλον (συνανθρώπους, αλλά και φύση – κόσμο – κόσμημα).
Ανθρώπινα αυτό το «άνοιγμα», τ’ ονομάσαμε «Αγάπη». Όργανον – μέσον, για την επίτευξη αυτού του «ανοίγματος», η καλλιέργεια των ψυχικών δυνάμεων που σπρώχνουν τη σκέψη στο Αγαθόν.
Πώς επιτυγχάνεται η καλλιέργεια; Με εκπαίδευση, μόρφωση, παιδεία (ψυχική αγωγή – ανάταση/ άνοιγμα/ αγάπη).
Εκπαίδευση σημαίνει, η ολοκλήρωση μιάς επιμέρους τεχνικής – δεξιότητας.
Μόρφωση σημαίνει, η ενοποίηση των επιμέρους τεχνικών δεξιοτήτων (εκπαιδεύσεων), σε μια νέα συνδυαστική μορφή – μόρφωμα, όπου η μία τεχνική δεξιότητα (εκπαίδευση), λειτουργεί υπέρ της άλλης.
Παιδεία όμως (ψυχική αγωγή) είναι όταν η μόρφωσή μας (το μόρφωμα των εκπαιδεύσεών μας) μας «βγάλει» από τον υλικό κόσμο και πέραν της παρατηρήσεώς και κατανοήσεώς του (εάν είναι δυνατόν, που πραγματικά δεν είναι μιας και αγνοούμε το μεγαλύτερο ποσοστό της ύλης), μας οδηγήσει στον εσωτερικό «πνευματικό μας» κόσμο, όπου ενώ φαίνεται πως «εγωκεντρικά» καταβυθιζόμαστε σ’ αυτόν, εν τούτοις εκεί στα βάθη του, κατανοούμε την «μεριστή μας ουσία» βρίσκουμε το «υφέν» και συνδεόμαστε με «άνοιγμα» προς το υπόλοιπο αποσπασματικό ΟΛΟΝ (συνάνθρωπο, φύση) το οποίο όπως προαναφέρθηκε και εφόσον δεν βλέπουμε απλά την «σκιά του», είναι Ποίησις και Αγάπη, ο Ων.
Ενδεχομένως τότε, ο άνθρωπος να βρίσκει και το νόημα της ύπαρξής του, δηλαδή την Γνώση και την α-θανασία.
Όπως είπαν όμως οι αρχαίοι σοφοί, μόνον με την ειλικρινή παραδοχή της άγνοιάς μας, ξεκινάμε αφετηριακά για την «κατάκτηση» της αληθινής γνώσης.
Στο κρίσιμο αφετηριακό σημείο, – χωρίς φόβο και χωρίς προσδοκίες – ο άνθρωπος αρχίζει να μετασχηματίζεται σε μικροκοσμική μονάδα ύπαρξης (μεριστή ουσία), ταυτόγχρονα και παράδοξα, σημαντικός και ασήμαντος… Δημ. Σταθακόπουλος, από την εισαγωγή