Ιστορίες ληστών από την ελληνική λογοτεχνία

Αν και ο όρος ληστής μοιάζει ξεκάθαρο σημαίνον εκείνων των
«αποβρασμάτων» της ιστορίας και της καθημερινότητας που
επιβουλεύονται την περιουσία, και όχι σπάνια, και τη ζωή των
έννομων μελών μιας κοινωνίας, δεν λείπουν οι προεκτάσεις του όρου.
Ήρθαν στιγμές που οι ληστές επέβαλαν τη δικαιοσύνη, έκαναν «κακό
στους κακούς», έγιναν κοινωνικοί-λαϊκοί ήρωες. Και άλλοτε πάλι,
σπείρες ή άτομα, με «νόμιμες παρανομίες», αναρριχήθηκαν στην
εξουσία, συνέστησαν συμμορία, που την ονόμασαν κυβέρνηση, και
καταλήστεψαν τον τόπο.
[...] Κάποιοι έκλεψαν στο ζύγι, κάποιοι εκβίασαν τον αδύναμο και τον
λήστεψαν. Και κάποιοι με ολόκληρους στρατούς κυρίεψαν και
λεηλάτησαν πόλεις και χώρες. Και οι πρόγονοί μας, της Επανάστασης
του `21, Κλέφτες ονομάζονταν και τα καλύτερα τραγούδια μας είναι
τα κλέφτικα και το μέχρι πρότινος εθνικό μας όνομα, στα γαλλικά
σήμαινε κλέφτης. Και ας μην σκαλίζουμε άλλες πληγές...
Περιοριζόμαστε εδώ στη στενή τού όρου έννοια. [...]

Στον τόμο περιλαμβάνονται κείμενα των:
Ηλία Βενέζη, Γεωργίου Δροσίνη, Μ. Καραγάτση, Κωνσταντίνου
Θεοτόκη, Κ. Μπαστιά, Νάνου Βαλαωρίτη, Αγγέλου Τανάγρα, Σταμ
Σταμ, Φώτη Κόντογλου, Γιάννη Σολδάτου, Στέφανου Σταμάτη, Ανδρέα
Ταρναρά, Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, Αριστ. Ν. Κυριάκου.