Βλαχογιάννης, Γιάννης

Ο λόγιος και ιστοριοδίφης Γιάννης Βλαχογιάννης γεννήθηκε στη Ναύπακτο το 1867 και πέθανε στην Αθήνα το 1945 κατά την διάρκεια της Γερμανικής κατοχής. Γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του πανεπιστημίου της Αθήνας, αλλά δεν μπόρεσε να τελειώσει τις σπουδές του, γιατί τον απορρόφησε η βιοπάλη και η δημοσιογραφία. Στη λογοτεχνία παρουσιάστηκε με το ψευδώνυμο "Γιάννης Επαχτίτης" (Έπαχτος είναι η παλιά λαϊκή ονομασία της Ναυπάκτου), με το οποίο δημοσίευσε ποιήματα και πεζά σε διάφορα περιοδικά. Εκείνο όμως που τον απορρόφησε ιδιαίτερα ήταν η ιστορική έρευνα και μάλιστα η γύρω από το 1821. Με την έρευνά του ήρθαν στο φως άγνωστα έγγραφα και άλλες πληροφορίες σχετικές με τον Αγώνα. Ίδρυσε και οργάνωσε τα "Ιστορικά αρχεία του κράτους", στα οποία πεθαίνοντας άφησε το πλουσιότατο ατομικό του αρχείο. Δημοσίευσε πολλές ιστορικές μελέτες και εξέδωσε απομνημονεύματα των αγωνιστών, ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζουν τα "Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη" (1907) και τα "Στρατιωτικά ενθυμήματα" του Κασομούλη, σετρεις τόμους. Παράλληλα εξακολούθησε και τη λογοτεχνική του παραγωγή. Έγραψε διηγήματα: "Ιστορίες" (1893), "Ο πετεινός" (1914), "Πεταλούδα" (1920) συλλογές μικρών διηγημάτων: "Γύροι της ανέμης" (1923), "Έρμος κόσμος" (1923), "Τα μεγάλα χρόνια" (1930), "Τα παλικάρια τα παλιά" (1931) κλπ. Σε όλα αυτά μιλά για τα ηρωικά χρόνια του 1821 και ιδιαίτερα για τους Σουλιώτες. Είναι κυρίως ηθογραφικά διηγήματα που διακρίνονται για την καθαρή και πλούσια ρουμελιώτικη γλώσσα και την παραστατική τους δύναμη.Έγραψε ακόμα διάφορες μελέτες, εθνογραφικές, γλωσσολογικές κλπ., και λιγοστά ποιήματα.