Βελούδος, Σπύρος Μ.

«Γεννήθηκα στον Πειραιά. Στην περιοχή του Άγιου Νείλου, πάνω απ’ την Πειραϊκή. Ήταν τα χρόνια της φτώχειας. Δούλευα, όσο θυμάμαι, απ’ τα μικράτα μου. Σαν γκαρσονάκι, στο σινεμά «στραγάλι, φυστίκι, πασατέμπο, τσιιιιπς», δουλειές δηλαδή του ποδαριού. Τα καλλιτεχνικά μου απωθημένα τα πλήρωνε ο Καραγκιόζης. Μ’ ένα σεντόνι, κεριά και φιγούρες συμπλήρωνα το χαρτζιλίκι μου. Όταν δεν έπαιζα ποδόσφαιρο, ψάρευα ή κολυμπούσα. Το σχολείο δεν το ’χα ποτέ σε εκτίμηση. Είχα όμως την τύχη να γνωρίσω Δασκάλους,που μ’ έμαθαν πως πέρα απ’ αυτά – που συνεχίζω ν’ αγαπώ – υπάρχουν κι άλλα το ίδιο όμορφα, ή ακόμα πιο όμορφα. Η μουσική, ας πούμε, το τραγούδι, που το θεωρώ πρώτο κύτταρο του πολιτισμού, μιας και δεν χρειάζονται και πολλά, για να τ’ ακούσουμε, αφούφτάνει από παντού στ’ αυτιά μας. Ποιος δεν θυμάται το νανούρισμα της μάνας ή το τραγούδισμα της γειτονιάς; Έπειτα η ζωγραφική, η λογοτεχνία κι η τέχνη των τεχνών, το θέατρο. Στη ζωή μου ξεκίνησα πολλά και τέλειωσα λίγα. Αν ξαναγεννιόμουν, θα πετούσα κάμποσα και θα κρατούσα άλλα τόσα, τα περισσότερα πάντως θα τα ξαναζωγράφιζα μ’ άλλα χρώματα. Γράφω από πιτσιρίκος. Διάφορα. Άλλα ολοκλήρωσα, άλλα όχι. Μ’ αυτό το βιβλίο θέλησα να δώσω σχήμα και μορφή σε κάποια όνειρά μου. Αν κάπου συναντήσουν ταδικά σας, τότε θα πω πως κάτι εν τέλει κατάφερα.»