Ιστορίες του πλοκάμου and τρία κωμικά δοκίμια

Σε ποιο είδος του λόγου ανήκει άραγε το παράξενο βιβλίο που κρατάς στα χέρια σου, αγαπητέ αναγνώστη; Είναι ένα έργο της αφηγηματικής λογοτεχνίας; Ή μήπως είναι ένα στοχαστικό δοκίμιο ενδεδυμένο τη μορφή του αφηγήματος; Και τι ρόλο παίζουν πάλι τα θεατρικά έργα που συναντάμε απροσδόκητα καθώς το διαβάζουμε; Οι χαρακτήρες, η πλοκή και η εναλλαγή των τόπων της δράσης συνηγορούν, θα 'λεγε κανείς, υπέρ της αφηγηματικότητας. Από την άλλη πλευρά, η πραγμάτευση φιλοσοφικών ζητημάτων και η αναμέτρηση με ιδέες και γνώμες που εκφράζουν εξέχοντες διανοούμενοι της εποχής μας οδηγούν προς τη δεύτερη εκδοχή, ότι δηλαδή πρόκειται για δοκίμιο. Αν λάβουμε όμως υπόψη και τα θεατρικά κομμάτια του βιβλίου, δεν μπορούμε παρά να το χαρακτηρίσουμε ως υβριδικό έργο, που πατά σε πολλές βάρκες αλλά καταφέρνει να ισορροπήσει όμορφα ανάμεσά τους.

[...] Είναι ένα μυθιστόρημα γεμάτο αντιφάσεις: αφενός χαρακτηρίζεται από παρδαλή ποικιλία και αχαλίνωτη φαντασία, αφετέρου ομνύει στην ορθολογική επιχειρηματολογία και στις αρχές του Διαφωτισμού και της επιστήμης. Είναι ένα γευστικό φαγητό, που ικανοποιεί όλα τα γούστα και απευθύνεται σε κάθε είδους αναγνώστη. Η μεταμοντέρνα ετερογένειά του και η ικανότητά του ν' αναμειγνύει τα πιο παράταιρα πράγματα συνδυάζοντάς τα σ' ένα αρμονικό σύνολο συνιστούν αναμφίβολα ένα σημαντικό καλλιτεχνικό επίτευγμα. Γι' αυτό και αναγνώστης που διέπλευσε την ωκεάνια έκταση των Ιστοριών του Πλοκάμου θα βρει πολλές αφορμές να καταδυθεί και πάλι στα βάθη τους.
Από το Επίμετρο