Τα παραλειπόμενα

Είναι αληθές ότι η λίαν τιμητική πρόταση του επιμελητού της εκδόσεως π. Μελετίου, αδελφού της Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος Χάλκης, να προλογίσω τον τόμο αυτόν με τα τόσο σημαντικά κείμενα του μακαριστού Μητροπολίτου Σάρδεων κυρού Μαξίμου, πέραν της προφανούς συγκινήσεως, μου εδημιούργησε μια κάποια εφεκτικότητα, καθώς και το μέγεθος του ανδρός αλλά και του έργου του είναι δυσανάλογα προς τις δυνάμεις μου και τον άτεχνο κάλαμό μου. Όμως, το χρέος τιμής και ευγνωμοσύνης για τον ανυπέρβλητο Φαναριώτη, αριστοκράτη, επιφανή, σπουδαίο και μεγάλο Ιεράρχη από την μια, όσο δε και η προσωπική γνωριμία και η εγγύτητα που διατηρούσα μαζί του από την άλλη, βάρυναν περισσότερο στην διελκυστίνδα της συνειδήσεώς μου. Καταθέτω, λοιπόν, εδώ μερικές σκέψεις δίκην επιταφίου αναθήματος, χωρίς καμιά διάθεση αποτιμήσεως του τεραστίου έργου του αοιδίμου Μητροπολίτου Σάρδεων, του και μέντορός μου, ένα έργο για το οποίο, άλλωστε, η ιστορία και η Εκκλησία έχουν ήδη αποφανθεί και έχουν απονείμει τις αρμόζουσες δάφνες. [...]