Ρωγμή του θάρρους

Φασαρία ζωής
Σαν σιγανός ανασασμός κάτι σαν
υποψία λόγου ήρθε ξανά όσο έλειπες.
Ο δρόμος είναι δύσκολος σαν
προσπαθείς να μην πατάς
στων αλλονών τ’ αχνάρια.
Ο Μάντης θεωρήθηκε ένοχος
πως έλεγε αλήθειες.
Συμπάει την ζωή αλλά αυτή δεν κάνει φλόγα.
Γίνονται κουβάρι ανάκατο
οι θυμωμένες σκέψεις.
Τι φασαρία,τι κακό εδώ στην γειτονιά μας!
Έσπαγαν πιάτα και κανάτια έξω απ’
τις πόρτες να μην ξανασιμώσει το κακό.
Βαριά πατήματα, σουρσίματα κι
ανάσες ακούγονται τα σύβραδα.
Τα φώτα σκύβουν και κοιτούν τα
φωτεινά τους πρόσωπα στα ήρεμα νερά.
Βαριανασαίνει απόψε ο ουρανός αισθάνεται ένοχος
για τ’ άξαφνο φευγιό του ήλιου.
Σκιά ξεκορμισμένη απ’ την νύχτα
φοβάται, ξεμακραίνει, συναντιέται
σε κάποιο ραντεβού.
Θα φύγουν γρήγορα κι αυτοί.
Πόσο θα μείνουνε σιμά μας!
Δώστε τους χώμα και νερό που σας ζητάνε.
Αν δεν με δεις περνώντας αύριο το
πρωί μην παραξενευτείς καθόλου
θα έχω φθάσει εκεί που πρέπει.
Με βρίσκουν άσεβο γιατί δεν
προσκυνώ τα είδωλα των άλλων.
Θρησκέμποροι, χριστέμποροι φόρτωσαν
τις ένοχές στους μισθωτούς της άγνοιας.
Δασκαλεμένοι θεατές, αμέτοχοι
ειδωλολάτρες της ζωής.