Ο Ουρανός στην ελληνική ποίηση και τη Λαογραφία της Κρήτης

Στις κοσμογονικές διηγήσεις τους πολλοί συγγραφείς από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα υποστηρίζουν ότι η εικόνα του ουρανού, με το εντυπωσιακό αλλά και μυστηριώδες θέαμα, παρέσχε τη βάση για να απογειωθεί η φαντασία του ανθρώπου. Ο ουράνιος θόλος με τις παράξενες γεωμετρίες των αστερισμών και τα διάφορα εντυπωσιακά φαινόμενα, που άρχισε να παρατηρεί όλο και καλύτερα με την πάροδο των χρόνων και όχι μόνο τη νύχτα (ο ήλιος, η σελήνη, οι εκλείψεις, τα αστέρια, οι κομήτες, το ουράνιο τόξο, οι αστραπές, οι βροντές κ.ά.) διέγειραν την περιέργειά του. Προκειμένου δε να την ικανοποιήσει ο άνθρωπος άρχισε να αναπτύσσει διάφορες θεωρίες για να ερμηνεύσει τα φαινόμενα. Άλλοτε λογικές και άλλοτε πιο αυθαίρετες και μυστηριακές.
Ο φόβος και ο εξευμενισμός των ουρανίων σωμάτων δημιούργησαν στις κοινωνίες των ανθρώπων λατρευτικές τελετές και συνήθειες που σήμερα μπορεί να έχουν χάσει την τελεστική τους σημασία ωστόσο όμως πολλές απ’ αυτές έφτασαν στις μέρες μας μέσα από μύθους, έθιμα, παραδόσεις και τα δημοτικά μας τραγούδια. Και έχουν επηρεάσει ακόμη και τη σύγχρονη ποίηση.