Της ψυχής μου αναλλοίωτο φως

Η συλλογή περιλαμβάνει αποτυπώσεις της συγγραφικής ενασχόλησης της Εύας Σταματοπούλου σε διάστημα μιας δεκαπενταετίας. Η στοχαστική προσέγγιση του σύγχρονου ανθρώπου όσο επίσης ο εξομολογητικός τόνος και η συνειρμική αμεσότητα του βιώματος, συναποτελούν τη θεματική του βιβλίου.
Τα ποιήματα στην προκειμένη περίσταση διαθέτουν ρέουσα αφηγηματική εξέλιξη μα κι έναν τόνο οξυδερκούς παρατήρησης της πραγματικότητας, της φανερής και της μη ορατής.
Πρόκειται για μιαν ώριμη, νέα γυναικεία φωνή, εν ολίγοις, που καταθέτει τη δική της προσέγγιση στη σύγχρονη ελληνική ποίηση.

ΤΟΚΕΤΟΣ
Ερχεται μία στιγμή
Που ορμάς και ρίχνεσαι
Κάτω από τη σκάλα της
Φυσικής επιλογής και εξέλιξής σου
(σαν τον Οσκαρ Μ. με το ταμπούρλο του)
Γιατί σ’ έχει κουράσει πρόωρα
Η μνήμη ενός γερόντου μοναχικού
Που ‘βαλε φωτιά σ' όλες τις προτομές
Τους βωμούς και τις κορνίζες.
Ξυπνάς την επομένη
Το έδαφος σείεται ακόμα
Και η στέγη σου πλακώνει
Ενα έμβρυο
Που σου χαρίζει τη φορεσιά του
Και εσύ φοράς τα καλά σου . επιτέλους
Μπουσουλάς μασουλώντας
Και αρχίζεις να ντύνεις με νέα ρούχα
Τις βαλίτσες σου .
Τα παλιά ήταν για πέταμα
(στις χωματερές, ούτε καν ανακύκλωση)
Σου χαμογελάνε και λάμπεις
(κάποτε μάσκα και σκιασμένα προσωπεία)
Σε φιλούνε και κλαις
(η αγχόνη του Ισκαριώτη στο σάλιο τους τότε)
Σε αρπάζουνε από το χέρι
Κι αρχινάς το χορό
(κάποτε κάγκελα και πίεση που σ' έπνιγε)
Τρυγάς τις κουβέντες με νόημα
Στίβεις το λακκάκι στα μάγουλα
Και μεθάς το μπλέξιμο στους βοστρύχους σας
Αιωνία σου η μέθη
Δεν ζητάς καν το κατοπινό ξύπνημα
Τόσο απόμακρα όλα αυτά
Ούτε καν σ’ άλλη ζωή.
Θεέ μου σε ευχαριστώ Που δεν με αφήνεις να μεγαλώσω.