Τα περάσματα της νύχτας

«...μέ περιμένει στο αυτοκίνητο, σίγουρη ότι καραδοκώ την άφιξή της. Έχει ανεβάσει τον ήχο του κασετόφωνου στο μάξιμουμ και η μουσική της γεμίζει τους έρημους δρόμους. Τη βλέπω πίσω απ' το βολάν, είναι σιωπηλή μ' ένα ανεξιχνίαστο χαμόγελο, το πρόσωπό της άσπρος λεκές μέσα στη νύχτα, στεφανωμένος από σκούρα μαλλιά...»


Στα Περάσματα της νύχτας, ο ήρωας δίνει μια περίεργη μάχη με τα ερωτικά του μυστικά, έναν αντίπαλο που συνεχώς αλλάζει πρόσωπο. Πού διαδραματίζεται αυτή η ιστορία, στην Αθήνα, στα νησιά, στο Παρίσι, στο Σουδάν ή στην Υεμένη; Και πώς διακρίνει κανείς τους σταθμούς της, όταν το πάθος «κλέβει» τη συνέχεια της ιστορίας; Ιδού λοιπόν μια περιπλάνηση που θα μπορούσε να θεωρηθεί «ρομαντική». Αλλά οι λέξεις είναι κι αυτές επικίνδυνες. . . Το μόνο παρήγορο είναι πως τα λουλούδια της ανταρσίας καταφέρνουν πάντα και φυτρώνουν μέσα στους κήπους της σκλαβιάς. Ώριμη και στοχαστική, η γραφή του Σομμαρίπα αντηχεί τα προηγούμενα βιβλία σχεδόν μουσικά, θυμίζοντάς μας πώς υπάρχει λογοτεχνική γλώσσα στη σημερινή Ελλάδα.