Τα κόκκινα χρόνια

«Τα καρτάλια οι αποστάτες. Χιόνι! θα τα παγώσουν όλα. Θα σκοτώσουν την άνοιξη. Βρωµάει χούντα», µου είπε ο Πεζικάριος.

Η ΕΔΑ, οι Λαµπράκηδες, τα παιδιά του 114. Πασχαλιές µέσα από τη νεκρή γη εκείνης της µοναδικής Άνοιξης του 1965. Όπου όλα άνθισαν. ?ηµοκρατικός πολιτικός λόγος, κινηµατογράφος, εικαστικά, λογοτεχνία, ποίηση, θέατρο, ακόµη και το Θέατρο Σκιών και ο Θεόφιλος. Όλα αυτά έχτιζαν µια βάση για µια άλλη, όµορφη Ελλάδα.

Μα και µες στη χούντα το ταξίδι συνεχίστηκε, σαν µια κόκκινη κλωστή, από το κουβάρι του αντιδικτατορικού αγώνα και όσων από εµάς ονειρευτήκαµε έναν κόσµο χωρίς τους πάνω και τους πιο πάνω, τους κάτω, τους αποκάτω και τους ακόµα πιο κάτω. Κι όλα αυτά µε «ύµνους κελαηδισµούς» του Μαγιακόφσκι, του Μπρεχτ, του Νερούδα, του Ρίτσου, του Μίκη, του Αναγνωστάκη και άλλων, γνωστών και αγνώστων, από όλο το µήκος και πλάτος του πλανήτη, οι οποίοι πάσχιζαν να κατεβάσουν το όνειρο στη γη.

Μόσχα, Ρώµη, Βερολίνο, Αθήνα, ακόµη και Καµπούλ, ταξιδιώτης του ονείρου βρέθηκα. Τα γράφω. Τα σώζω για να σωθώ κι εγώ...

«Και µηχανές να µας κάνουν, έστω αυτό το λίγο που θα µείνει από εµαάς... δεν θα πάψει να ονειρεύεται», είπε κάποτε η Αντιγόνη.