Ο Ευτύχης και το ουράνιο τόξο

Ο Ευτύχης, ένα μικρό αρκουδάκι που ζει στο δάσος, αρρωσταίνει και πηγαίνει με τους γονείς του σε ένα μεγάλο Νοσοκομείο. «Μπόρα είναι. Θα περάσει!» λέει με σιγουριά από την πρώτη στιγμή ο μπαμπάς του. Αυτό πιστεύει και το μικρό μας αρκουδάκι. Και δεν παύει ούτε στιγμή να ονειρεύεται και να περιμένει το Ουράνιο Τόξο, που έρχεται πάντα μετά από μία καταιγίδα.





ΚΡΙΤΙΚΗ



Το αρκουδάκι ο Ευτύχης την πρώτη φορά που αντίκρισε μπόρα τρόμαξε. Μικρούτσικο, χώθηκε στην αγκαλιά του πατέρα του. Κι εκείνος: «Μη φοβάσαι. Μπόρα είναι. Θα περάσει!» και ο Ευτύχης ηρέμησε. Οταν η καταιγίδα κόπασε, λούστηκε ο ουρανός στα χρώματα. Αστραψαν τα μάτια του μικρούλη. Και ο πατέρας: «Είναι το Ουράνιο Τόξο!»


Μεγάλωσε ο Ευτύχης, σχολείο, φίλοι, αδέλφια, παιχνίδια, χαρές. Ωσπου μια μέρα αρρωσταίνει και όλα ανατρέπονται. Ανήμπορος, αδύναμος, οι δικοί του καταστενοχωρημένοι. Καθώς η αρρώστια δείχνει να 'ναι σοβαρή, φεύγουν για το νοσοκομείο στην πόλη. Μα πριν, ο πατέρας τον αγκαλιάζει και «Μπόρα είναι. Θα περάσει!» του λέει.


Στο κρεβάτι του νοσοκομείου, με εξετάσεις, με ορούς, με φάρμακα, με την καταβολή και το φόβο, με τη νοσταλγία του δάσους, άλλο δεν κάνει παρά να περιμένει το Ουράνιο Τόξο. Ετούτη η αναμονή τον κρατά. Και η συμπεριφορά του προσωπικού, η οποία είναι φιλική, γνοιαστική, ειλικρινής, μια και δεν του κρύβουν ότι περνά μια σοβαρή αρρώστια που θα την παλέψουν μαζί. Κοντά του η μητέρα του, πιο πέρα άλλες μητέρες, άλλα παιδιά που περιμένουν το Ουράνιο Τόξο.


Δεν πέρασε πολύς καιρός και ο Ευτύχης άρχισε να περνά με τους καινούριους φίλους πολλές ώρες στον παιδότοπο του νοσοκομείου, σίγουρος τώρα ότι όπου να 'ναι θα εμφανιστεί το Ουράνιο Τόξο. Ετσι κι έγινε. Οταν επιστρέφει στο δάσος δεν χορταίνει αγκαλιές, λόγια αγάπης.


Εβρεχε την ημέρα της επιστροφής του, μια απαλή βροχή που γέμισε χαρά τον Ευτύχη, ο οποίος άνοιξε τα χέρια του σε αγκαλιά. «Σε περίμενα!» του είπε. Και μετά: «Στο νοσοκομείο είναι πολλοί φίλοι ακόμα ...και σε περιμένουν».


Βιβλίο που αναφέρεται στην αρρώστια και τον πόνο που εισβάλλουν ξαφνικά σε παιδικές υπάρξεις, μεταβάλλοντας «το ρυθμό του κόσμου» τόσο του ίδιου του ασθενούς όσο και της οικογένειάς του. Χαμένοι, εξουθενωμένοι όλοι τους, σαν τα πουλιά στην καταιγίδα, λαχταρούν το Ουράνιο Τόξο, το θαύμα της ελπίδας. Γνωρίζουμε όλοι ότι υπάρχουν εκατομμύρια παιδιά που υποφέρουν, σηκώνοντας έναν σταυρό, βαρύ για τρυφερούς ώμους. Αλλά οι περισσότεροί μας αποφεύγουμε να πονέσουμε με τον ξένο πόνο, να στείλουμε ευχές αγάπης τις ήσυχες νύχτες. Σαν να μη μας αγγίζει ό,τι δεν είναι δικό μας. Με αποτέλεσμα τα παιδιά μας να ησυχάζουν στον περίκλειστο κόσμο που εμείς τους χτίσαμε.


Γι' αυτό το βιβλίο της Ευδοκίας Σκορδαλά-Κακατσάκη μπρεί να διαβαστεί σαν το μήνυμα που στέλνει ο ναυαγός, σαν μια φωνή από μακριά παραπονεμένης αγάπης που την ξεχάσαμε, κι ακόμα, σαν ένα μάθημα αντοχής και ελπίδας, σαν υπενθύμιση ότι η χαρά, το γέλιο, η προσδοκία μπορούν να κατοικούν μέσα στην παιδική καρδούλα και «όταν η κακιά μάγισσα που έχει μανία με τα λευκά αιμοσφαίρια τριγυρίζει στο εργαστήρι του αίματός τους και τα τρελαίνει», (σελ. 12), αρκεί βέβαια η έγνοια, η αγάπη να μην απολείπουν, να 'ναι πλάι τους σαν φύλακες άγγελοι, περιμένοντας μαζί την εμφάνιση του Ουράνιου Τόξου.


Γραμμένο απλά, με πολλή τρυφερότητα και μεγάλη λεπτότητα, το βιβλίο δίνει ίσως περισσότερες λεπτομέρειες ιατρικής φύσης από όσες μπορεί να κατανοήσει ένα μικρό παιδί ή να τις αντέξει κιόλας, αλλά αυτό είναι μια προσωπική γνώμη και δεν σχετίζεται με τη συγκίνηση και τα ευγενικά αισθήματα που χαρίζει ο «Ευτύχης και το Ουράνιο Τόξο».


Η εκφραστική εικονογράφηση της Λιάνας Δενεζάκη μας έδωσε έναν Ευτύχη αξιαγάπητο, με έξυπνη φατσούλα, τρωτή και όμως αισιόδοξη.


Για τα παιδιά του Δημοτικού, για τους γονείς τους και για έναν διάλογο ανάμεσά τους.


ΕΛΕΝΗ ΣΑΡΑΝΤΙΤΗ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 21/01/2005