Στ απόσκια της ιστορίας

Άστα! Δεν τα παίρνει ένα βιβλίο... Γράψε τ’ αναγκαία μόνο.
Ήμασταν και οι δυο βομβαρδισμένοι· σαν νύφη και γαμπρός ξένα ρούχα είχαμαν.
Τώρα τα λέω στα εγγόνια και τους φαίνεται σαν μύθος! Δεν το πιστεύουν.
Νομίζω ότι η γυναίκα πρέπει να έχει την πρώτη θέση.
Εκείνο που με έκανε επαναστάτη ήταν το μοιρολόι της βάβως μου.
Εκεί είδα Ελασίτες να παραδίδουν τα όπλα και να κλαίνε· και ένας είπε: Ε, ρε Κώστα! αν χρειαστούν αυτά τα όπλα πού θα τα βρούμε;
Τα παιδιά ήταν φτηνά τότε.
Δυο ώρες στο σχολειό, πέντε στα γίδια.
Όταν πήγαμε στο Γράμμο, δεν έβλεπες ήλιο πουθενά. Όταν εγκαταλείψαμε, δεν υπήρχε ίσκιος να καθίσεις.
Όταν πήγαμε στη Γερμανία, δεν τους βλέπαμε σαν εχθρούς. Ήταν όμως άπονοι.
Στην Ελλάδα... είναι μεγάλη δουλειά το κομματικό.
Είχαμαν από το σόι εφτά στο Ζέρβα κι ένας-δυο στο ΕΑΜ.
Τόσα χρόνια μόνος! Πώς πέρασα να λές! Να πλένω, να μαγειρεύω, σαν γυναίκα ...
Έφτακα δεκαοχτώ χρονών για να τη δώ. Σάμπως μπορούσες; Τότες ήταν ζόρικα! Τα ερωτεύματα δεν επιτρέπονταν.
Πολιτικό άσυλο με τ’ όνειρο της επιστροφής.
Αυτά που είδαν τα μάτια μου στην Αυστραλία δεν θα τα έβλεπα ποτέ!
Έ ορέ παιδί! άμα ομοιάσεις εμένα, να πεθάνεις τώρα.
Είχα κάνει όρκο. Λούστροι να γίνουν στην Αθήνα! Αρκεί να φύγουν.
Ξέρω τα χειρότερα! Είμαι πλούσιος.