Η Αμοργός που έζησα

Θα προσπαθήσω κατά το δυνατό να δώσω μια περιγραφή των πρώτων χρόνων του αιώνα μας, για να πάρουν οι νέοι μιάν ιδέα της τότε ζωής αλλά και οι παλιοί να θυμηθούν τα παιδικά τους χρόνια. Και, ασφαλώς, άλλοι από αυτούς θα έχουν καλές αναμνήσεις και άλλοι, πάλι, θα ενθυμούνται τις δυσκολίες της τότε ζωής με κάποια πικρία. Θα προσπαθήσω, όσο μπορέσω, να περιγράψω απ’ όλες τις πλευρές αυτή την εικόνα. Αναγνωρίζω, βέβαια, ότι καταπιάνομαι με ένα πολύ δύσκολο έργο,γιατί θα βασιστώ αποκλειστικά στις δικές μου γνώσεις και αναμνήσεις.

Ζούμε στην εποχή της τεχνολογίας, της επικοινωνίας, της ταχύτητας, της ραγδαίας εναλλαγής σε γεγονότα, καταστάσεις και συνθήκες ζωής.
Πόσο μακρινή φαντάζει η φυσική, απλή και λιτή ζωή σ’ ένα μικρόκαι απομονωμένο νησί του Αιγαίου πριν από λίγες μόνο δεκαετίες!
Χωρίς τις σύγχρονες ανέσεις, με υποτυπώδεις συνθήκες συγκοινωνίας και επικοινωνίας, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, χωρίς υποδομές, χωρίς τεχνικά μέσα, χωρίς ουσιαστική κρατική μέριμνα, οι απλοικοί και ταπεινοί κάτοικοι της Αμοργού πάλεψαν με τους γκρεμούς, τους βοριάδες και τις τρικυμίες της ζωής – και όχι μόνο επιβίωσαν, αλλά μας άφησαν κληρονομιά μια παράδοση πλούσια και δυνατή, γεμάτη πίστη και αισιοδοξία για πρόοδο, πλούσια σε ήθος και πολιτισμό.
Μαρτυρίες για τη ζωή της Αμοργού κατά τον προηγούμενο αιώνα υπάρχουν πολλές. Οι οικισμοί, οι ξερολιθιές, τα κάθε είδους κτίσματα και έργα μαρτυρούν τον μόχθο και τον αγώνα των πατέρων
μας. Οι ζωντανές όμως μαρτυρίες όλο και γίνονται πιο σπάνιες, καθώς οι πρωταγωνιστές της εποχής αυτής φεύγουν ένας ένας από την παρούσα ζωή, παίρνοντας μαζί τους έναν πραγματικό θησαυρό εμπειριών και αναμνήσεων. Άνθρωποι απλοί και ταπεινοί, δεν θεωρούν ότι αυτά που έζησαν και γνώρισαν ήταν σπουδαία. Έτσι, πέρα από την προφορική τους αφήγηση, σπάνια διασώζονται σε
γραπτή η ηχογραφημένη μορφή.
Ο συγγραφέας του βιβλίου, ο Νικόλαος Σίμος, ένας άνθρωπος που έζησε όλα του τα χρόνια στην Αμοργό καθ’ όλη σχεδόν τη διάρκεια του εικοστού αιώνα (1919-2007), εκτίμησε πως οι ενθυμήσεις του δεν θα έπρεπε να χαθούν σε μια νέα εποχή, όπου οι νεότεροι λιγότερο ακούν τους παλιούς και περισσότερο στρέφουν την προσοχή τους στα μέσα ενημέρωσης και στις εξελίξεις της ημέρας.
Έτσι, στη δύση του αιώνα, το 1998, καθώς ηλιόγερνε και η δική του η ζωή (ήταν σχεδόν 80 ετών), κατέγραψε τις αναμνήσεις του σ’ ένα τετράδιο που άφησε στα παιδιά του.


*Το κείμενο αυτό δεν αποτελεί λαογραφική εργασία, ούτε διεκδικεί επιστημονικήαρτιότητα στη μορφή και το περιεχόμενο.
Είναι μια πρωτογενής κατάθεση της εμπειρίας και των αναμνήσεων ενός απλού νησιώτη, και εκεί έγκειται η σημασία της.