Γιατί δεν πλησιάζει κανένα πουλί το χέρι του αγάλματος

ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΛΕΙΣΤΟ παράθυρό μου
Τα μάτια μου ορκίζονται στους σιωπηλούς θορύβους
Βλέπω δεν βλέπω ακούω δεν ακούω
Τίποτα δεν πιστεύω
Θυμάμαι νοσταλγώ αφηρημένα
Υπάρχω μέσα στην τυχαία γενικότητα
Γιατί ακριβώς γεννήθηκα
Δεν έμαθα δεν ξέρω υποθέτω
Ότι θα μείνουν αμετάφραστες
Οι πρώτες μου κραυγές
Ανάβουν σβήνουν χρόνια τώρα
Πυρακτώνονται τα μάτια μου
Για ασήμαντα αβέβαια γεγονότα
Για πεπρωμένα που παραμορφώθηκαν
Για χαρτογραφήσεις όμορφες
Πλην όμως λανθασμένες
Τα παύω όλα
Τα σταματώ
Για να φροντίσω λίγο την καρδιά μου
Που παραλίγο να πεθάνει από τα γέλια
Όταν της είπαν ότι η σοβαρότητα
Είναι υποχρεωτική
Στο τσακ σοβάρεψε η καρδιά μου
Πλέον κινδυνεύει κι από αμυδρά χαμόγελα
Έκτοτε επιμένω στις στιγμές
Θυμάμαι τώρα μία
Θυμάμαι το δεξί σου πόδι
Όμορφο να κοιμάται
Να πλέει ν’ αναπνέει
Χρυσή ουρά ψαριού
Στην άκρη απ’ το κρεβάτι
Θυμάμαι το μυαλό μου να εργάζεται
Σαν ανυπόμονο ρολόι δίχως δείκτες
Για να σου κάνει το δωμάτιο θάλασσα
Ή έστω ενυδρείο