Φάε, δάσκαλε...

Η φράση "Φάε, Δάσκαλε..." ηχούσε καθημερινά στα τραπέζια των χωριάτικων σπιτιών, όπου οι δάσκαλοι καλούνταν να συμφάγουν με τους οικοδεσπότες, που δεν ήσαν μόνο γονείς μαθητών. Ήσαν κάτοικοι του χωριού, που αναγνώριζαν κάτι πολύ σημαντικό στην παρουσία του δασκάλου εντός τους και τον τιμούσαν με τον τρόπο τους. Η συμπλήρωση της προσφώνησης "Φάε, Δάσκαλε", με την επεξήγηση "για τα γουρούνια τα 'χουμε...", μπορεί να λεγόταν στις ενδοδασκαλικές συζητήσεις χάριν αστειότητας, πλην διέθετε και βάση αλήθειας, καθώς οι απλοί άνθρωποι ήθελαν να κάνουν το δάσκαλο να αισθάνεται άνετα στο τραπέζι τους, χωρίς να προβληματίζεται, αν, τρώγοντας, στερεί κάτι από τα μέλη της οικογένειας. Μ' άλλα λόγια, με τη φράση αυτή, επεδίωκαν να υπογραμμίσουν την επάρκεια των αγαθών, για να περιορίσουν την όποια συστολή του δασκάλου απέναντι στα ανυπόκριτα καλέσματά τους...