Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα

Διάβασα το βιβλίο μονομιάς μέσα σε μια μέρα.Κυλαει σαν παραμύθι όπως κυλάει γρήγορα και η ζωή και τα χρόνια τρέχουν χυμα!
Μια χρονογραφία της Ελλάδας των τελευταίων 70 ετών μέσα από τη ματιά του καλλιτέχνη και τη γλαφυροτατη αφήγηση του.Συνανταει κανείς τον ίδιο του τον εαυτό η σίγουρα πτυχές αυτού αν είναι πάνω κάτω της ίδιας γενιάς,για εμάς δε τους νεότερους συναντάει μέσα στις γραμμές τους γονείς και τους παππούδες του η σίγουρα κομμάτια της ζωής τους.Την ιστορία!
Έχει το ταλέντο να αφηγείται ακόμα και σκληρά πράγματα με έναν τρόπο σε σημεία σχεδόν κωμικο (έπιασα τον εαυτό μου πολλές φορές να γελάει),με μια υφερπουσα ειρωνία που μας επανατοποθετεί στα πράγματα.
Μάλλον δεν χρειάζεται να παίρνουμε πολύ σοβαρά πάντα τους εαυτούς μας.
Υγεία να'χουμε να ανταμώνουμε και ας κρατήσουν οι κυκλωτικοι χοροί!
Καλό ταξίδι Διονύση μας...

Αν και όχι φανατικός της μουσικής του Σαββόπουλου, άκουσα ωραία λόγια για το συγκεκριμένο βιβλίο και το αγόρασα περισσότερο από περιέργεια. Η ροή του είναι αβίαστη, λες και έχεις τον Νιόνιο απέναντί σου να τα διηγείται προσωπικά σε σένα. Έμαθα πολλά βιογραφικά στοιχεία για εκείνον, τον έζησα από την πλευρά του σάρκινου καλλιτέχνη κι όχι του άπιαστου ειδώλου (αν ήταν ποτέ) και μπορώ να πω ότι μου άφησε μια γλυκιά γεύση και ένα ωραίο χαμόγελο στα χείλη. Ανάλαφρο, ευκολοδιάβαστο, το θες μόνο και μόνο για να περάσεις όμορφα ένα βροχερό απόγευμα.

Νιόνιο μ' απογοήτευσες. Πριν ανοίξω το βιβλίο διάβασα το οπισθόφυλλο και στενοχωρήθηκα. Μιλάς για καλλιτέχνη- ρόλο. Υποτίθεται στη βιογραφία σου θα μαθαίναμε και πράγματα που σε αφορούν. Όχι από κουτσομπολίστικη διάθεση αλλά από την άποψη να μαθαίνουμε περισσότερα για το είδωλο μας. Και τραπεζάκια έξω βγάλαμε και δεν ξέραμε τι να παίξουμε στα παιδιά. Ήσουνα μεγάλος με γυαλιά και όλο φοβόσουν το αύριο. Έτσι σε δεχτήκαμε και πολλές φορές σε είχαμε για παράδειγμα για το περιβόλι που ένας τρελός χόρευε μπάλο και υποσχόταν καλύτερες μέρες σαν έβγαινα απ' αυτή τη φυλακή. Ήταν γλυκό που μας έβαλες στα μικρά σου χρόνια, στην οικογένεια και τις δουλειές σου.
Σε χειροκροτούσαμε σαν να μοιραζόμαστε μαζί μια τρέλα που δεν υπήρχε όμως. Έψαξα να βρω που ήσουν εσύ και που ήταν οι ρόλοι που έπαιζες. Δεν είχες κανένα λόγο να μας ξεγελάσεις. Εμείς σε δεχτήκαμε όπως ήσουνα κι ας έβγαζες τις Καλομοίρες από την τούρτα. Σε ποια σημεία ήσουνα εσύ στο βιβλίο σου και που ήταν οι ρόλοι που έπαιζες. Ξέρεις καλά ότι ένας ηθοποιός ενδύεται ένα ρόλο κι αν είναι καλός, μας ξεγελάει. Διάβασα με προσοχή τα πάντα που έγραψες εκτός από το τελευταίο κεφάλαιο. Αρνούμαι να το διαβάσω γιατί στα υπόλοιπα δεκαεννέα ήσουν μια αφήγηση για πολλά χρόνια, ενός άλλου ανθρώπου. Αυτά που λέω μπορεί να έχουν να κάνουν με την δική μου ευαισθησία, χωρίς κανείς να νοιάζεται αν ήσουν έτσι ή αλλιώς. Δεν θα διαβάσω το εικοστό κεφάλαιο και θα κλείσω λέγοντας σου ότι αν ήσουν ρόλος, θα έπρεπε και τώρα να μας έχεις ξεγελάσει. Δεν έχασες τίποτα μόνο εμένα που δεν θα ξανακούσω κανένα σου τραγούδι.
Υ.Γ.: Είμαι σε κλινική αποκατάστασης με κομμένα τα δυο μου πόδια, αλλά την διάθεση μου για αλήθεια δεν την έχασα ποτέ. Συγχώρεσε με για τα ψέματα σου. Απ' ότι ξέρω πουλάνε οι δίσκοι και όχι τα παραμύθια. Ειλικρινώς φίλος,
Αντρέας Ρηγόπουλος, Δημοσιογράφος.