Ο τοίχος

Η μεταπολεμική πνευματική υποδομή χρωστάει πολλά στον Ζαν - Πωλ Σαρτρ, τον συγγραφέα και φιλόσοφο. Η υπαρξιστική του θέση –συμπλήρωση και αξιολόγηση της φιλοσοφικής θέσης του Σαίρεν Κίρκεγκωρ– αποκατέστησε τον άνθρωπο σαν υπεύθυνη αξία, που ενεργεί εναντίον της μοίρας, εναντίον του πεπρωμένου. Κι αυτή ήταν η αφετηρία της ρήξης του με τον κάθε μορφής ολοκληρωτισμό, που επιδιώκει τη μετατροπή του ανθρώπου σε αγέλη. Φυσικά, δεν του συγχωρέθηκε ποτέ αυτή η «απιστία», αυτή η υπογράμμιση της ελευθερίας της προσωπικότητας, αυτή η αδέσμευτη θεώρηση της ζωής. Αλλά το ευρωπαϊκό πνεύμα, είχε μια ουσιαστική κατάκτηση, με το έργο του Σαρτρ: απέδειξε πως μπορεί και σήμερα ακόμη να κινείται ανάμεσα στη δημοκοπία, τον εκχυδαϊσμό και την κίβδηλη πνευματικότητα, κρατώντας ακέραιο και άφθαρτο το προαιώνιο πρόσωπο του.
Αυτό ακριβώς είναι ο «Τοίχος». Διηγήματα υψηλού ευρωπαϊκού επιπέδου, κυρίως, με κεντρικό πυρήνα τον άνθρωπο. Χαριτωμένα, γεμάτα πάθος, με ευρύτατη κλίμακα ανθρώπινων αισθημάτων, διαβάζονται με συναρπαστικό ενδιαφέρον, παρ’ όλο που πέρασαν από την εποχή που πρωτοεμφανίστηκαν, αρκετά χρόνια.
Έτσι ο Σαρτρ, το «άταχτο παιδί», της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας, παραμένει στο κέντρο της επικαιρότητας και προκαλεί καθημερινά προβλήματα στους συντηρητικούς κύκλους της παραδοχής.