Δεν έκανα ταξίδια μακρινά

Αγαπητοί αναγνώστες και αναγνώστριες σας καλωσορίζω στο τρίτο αυτό βιβλιαράκι, και εύχομαι να βρείτε τουλάχιστον μία απ' αυτές τις ιστορίες διασκεδαστική, για να μην πάει χαμένος ο κόπος της ανάγνωσης. Θα πω δυο λόγια που μάλλον είναι περιττά, αλλά το κάνω επειδή συνηθίζεται να υπάρχει κάτι σαν πρόλογος.
Στα δυο προηγούμενα βιβλία "Νόστιμο βραστό νερό" και "Καλάμι" έγραψα μικρές ιστορίες που έζησα ο ίδιος ή που τις άκουσα από τον αδερφό μου. Μετά απ' αυτά είχα τελειώσει με τη συγγραφική μου σταδιοδρομία. Είχα πει δηλαδή ό,τι είχα να πω. Όταν όμως έκανα εκείνο το επεισοδιακό ταξίδι στον Άγιο Σπυρίδωνα τον Σεπτέμβρη του '22, που κινδύνεψα να χαθώ, συγκινημένος, υποσχέθηκα στον Ματθαίο, που τόσο μας βοήθησε, ότι θα γράψω γι' αυτό. Ο Ματθαίος είναι αυτός που μας πήγε στον Άγιο Σπυρίδωνα με τη μικρή, ξύλινη βάρκα του. Πράγματι, κάθισα κι έγραψα για 'κείνη την περιπέτεια, τηρώντας την υπόσχεσή μου. Η ιστορία αυτή, που την καπέλωσα με το φιλόδοξο τίτλο Δεν έκανα ταξίδια μακρινά, φταίει που ξανακάθισα κι έγραψα μια δεύτερη ιστορία, μετά μια τρίτη, με αποτέλεσμα από τον Σεπτέμβρη μέχρι τον Μάη του '23 να έχω γράψει καμιά δεκαπενταριά, θύμα περίσσιας ματαιοδοξίας. Με εξαίρεση δυο τριών, οι υπόλοιπες είναι προϊόν μερικής ή ολικής μυθοπλασίας. Νομίζω ότι αρκετές από αυτές δικαιούνται να χαρακτηριστούν διηγήματα.
Το πρόσωπο που διάβασε το χειρόγραφο έκανε ένα σχόλιο που με παραξένευε, ότι οι πιο πολλές ιστορίες είναι ασκήσεις θανάτου. Δεν το πολυκατάλαβα, ούτε την ρώτησα τι εννοούσε, αλλά σχολίασα ότι η άλλη όψη του νομίσματος δείχνει ότι οι ιστορίες αυτές είναι ασκήσεις ζωής. Η πραγματικότητα είναι αστεία αλλά εγώ δεν αστειεύομαι, ή το αντίστροφο: η πραγματικότητα είναι σοβαρή αλλά εγώ αστειεύομαι.