Σε χρόνο αιωνίως ενεστώτα

Εύθραστη πορσελάνη, η Ελευθερία Σαπουντζή (1971-2002) έσπασε νωρίς, δεν άντεξε. Παρέμεινε φανατική τού είκοσι, φρέσκια μέσα στις αναπάντητες ερωτήσεις της εποχής της νεότητας, που δεν γκρεμίστηκε στα ώριμα χρόνια της εκταμίευσης των κερδών, όταν ακόμη το σώμα κινείται χωρίς να γνωρίζει, αυθορμήτως. Λυγμικά ποιήματα που άφησε πίσω της αυτή η μοναχική καρδιά, η οποία κουρδιζόταν στη μοναξιά μιας κλινήρους Δευτέρας. Ενα αεικίνητο κοριτσάκι φανατικό για τέχνη και γράμματα, μια χάνει και μια βρίσκει το δρόμο του: «Ταλαιπωρώ ελπίδες απελπίζομαι αναίτια / κι όλα γι' αυτό και μόνο / να γυρίσω στο κέντρο όπου ξεκίνησα», γράφει. Παιδί της στιγμιαίας κίνησης του παρόντος, κλεισμένο στη φωλιά του εαυτού στο «οικείο κουκούλι» της, διαρκώς επικαλείται την παρουσία της σε «χρόνο αιωνίως Ενεστώτα». Αυτόν επιθύμησε αυτόν έζησε, στο όριο, με τη μέθη τού υπάρχω και μετά δεν υπάρχω, έως ότου πέρασε στην ανυπαρξία τη λυτρωτική του θανάτου. Αυτή δεν γέρασε, γέρασαν τα χρόνια της.



ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 12/03/2004