Ο άγραφος Γκροτόφσκι

Το βιβλίο εξετάζει εκ νέου την κληρονομιά του Jerzy Grotowski (1933–1999), μία από τις κεντρικές και παρόλα αυτά παρεξηγημένες μορφές που διαμόρφωσαν το θέατρο του 20ού αιώνα, εστιάζοντας στη λιγότερο γνωστή τελευταία φάση του έργου του για τα αρχέγονα τραγούδια και τη δουλειά του ερμηνευτή (performer). Ο Κρις Σαλάτα τοποθετεί το έργο του Γκροτόφσκι ως φιλοσοφική πρακτική, και πιο συγκεκριμένα, ως πρακτική έρευνα στη φαινομενολογία του όντος, υποστηρίζοντας ότι η απομάκρυνση του Γκροτόφσκι από τις θεατρικές παραγωγές (και συνεπώς την κριτική σκέψη) προέκυψε από την αδιάλλακτη επιδίωξή του πάνω σε ένα κεντρικό πρόβλημα, «Τι σημαίνει να αποκαλύπτει κάποιος τον εαυτό του;» - το ίδιο το ερώτημα που καθοδηγούσε τη σκηνοθετική του δουλειά.
Η έκδοση αποκαλύπτει ότι η απάντηση τον οδήγησε στο δρόμο της σταδιακής απογύμνωσης του θεατρικού φαινομένου στην πιο στοιχειώδη πλευρά του, η οποία εμφανίζεται μέσα από την τέχνη του ερμηνευτή ως μη αναπαραστατικό γεγονός. Αυτή η ιδιαίτερη ποιότητα που απελευθερώθηκε σε υψηλά επίπεδα στη τέχνη του ερμηνευτή αναφέρεται σε αυτή τη μελέτη ως ζωντάνια ή αληθινή ζωτικότητα προκειμένου να μετατοπιστεί η επιστημονική εστίαση σε κάτι που πάντα γοήτευε μεγάλους επαγγελματίες του θεάτρου, συμπεριλαμβανομένων των Στανισλάβσκι και Γκροτόφσκι των οποίων η ακαδημαϊκή γνώση είναι περιορισμένης σύλληψης. Η θεωρητική ανάλυση της ζωντάνιας του Κρις Σαλάτα φτάνει ως την φαινομενολογία και σε ένα ευρύ φάσμα μετα-δομικής φιλοσοφίας και κριτικής θεωρίας, μέσω της οποίας το έργο του Γκροτόφσκι απεικονίζεται ως φιλοσοφική πρακτική.