Μιχαήλ και άλλα διηγήματα

... Ναι, τώρα δε σκεφτόταν τίποτα, δε θυμόταν τίποτα, δε φανταζόνταν τίποτα. Σχεδόν. Μονάχα μιά λέξη έπλεε στην ήρεμη θάλασσα της συνειδησής του, μισοβουλιαγμένη κι αυτή σαν πτώμα. Ανάληψη. Μια έννοια άσχετη που επέμενε, όμως να υπάρχει αυθύπαρκτη, αυτόβουλη πές, μέσα του. Έστριψε κάποια γωνία. Αγόρασε μια τυρόπιτα και συνέχισε. Ανάληψη. Η λέξη επέμενε απειλητική. Έπαιρνε το σχήμα μιας ατέρμονης προοπτικής. «Ανάληψη ευθυνών» ψιθύρισε. Η προοπτική έγινε διάδρομος τελείωνε σε πόρτα. «Ανάληψη του Χριστού» Η πόρτα άνοιξε. Οδηγούσε σε απέραντο γαλάζιο διάστημα. Η μάλλον όχι. Το βήμα του κόντυνε. Σχεδόν σταματησε. «Η ανάληψη της Μαρίας», είπε, ενώ ήθελε να πεί: « η ανάληψη του Χριστού» Έντρομος, έκλεισε τα βλεφαρά του για μιά στιγμή μόνο και τότε την είδε. Χλομή και διάφανη. Κοιμόταν…