Η παγωμένη άνοιξη

Η ΠΑΓΩΜΕΝΗ ΑΝΟΙΞΗ Τις κούφιες ώρες πάντα τις θυμάμαι να συνοδεύουν τα μεστωμένα χορτολίβαδα της παγωμένης Άνοιξης! Είναι, όταν αναμασώ τον ανοιξιάτικο θυμό μου σαν ένα ερίφιο των πρώτων ατίθασων ηλικιών, που δεν αντιλαμβάνεται την επερχόμενη θυσία. Η τελική σφαγή των επιθυμιών μου και η οριστική τους εκδορά αναβολή δεν παίρνουν. Την παγωμένη Άνοιξη την υπομένω, γεμίζοντας τις άδειες ώρες μου μέχρι απορροής, με αναμνήσεις σκουριασμένες απ' τον χρόνο. Τούτη η Άνοιξη δεν έχει ανθοφορία· ο παγετός παραμονεύει στους αιχμάλωτους βλαστούς, που εμφανίζονται διστακτικά στις πράσινες εξέδρες κι έπειτα πάλι αφανίζονται σαν ένα θέαμα φθηνό άδοξο κι απ' όλους περιφρονημένο. Έπειτα χάνεται με τρόπο τελεσίδικο, μετά απ' την καταστροφή, πριν ν' ακουστεί το πρώτο χειροκρότημα της έλευσης των μπουμπουκιών στις ευάλωτες εξέδρες. Παρατημένα αφήνω όλα τα σχέδια σε μιάν άκρη· προτεραιότητα έχουν τώρα οι δύσκολες στιγμές, που με κρατούν μ' επιμονή σε μια χαμένη προσδοκία για μιάν όψιμη άνθηση της μνήμης, μα οι κούφιες αναμνήσεις μου δεν επιτρέπουν άλλες παγερές παραχωρήσεις. [Από την έκδοση]