Όταν τα κοτόπουλα τραγουδούν

"Έχει στεναχώρια μεγάλη για το Σούσι, το τόσο καχεκτικό και τρυφερό κοτόπουλο που δεν αγαπήθηκε. Ούτε νεκρό δεν το θέλει κανείς. Στην ετικέτα του έγραψε με ευκρινέστατα γράμματα: "Λυτός που εδώ τώρα αναπαύεται, περισσότερο τον οίκτιραν παρά τον μακάριζαν, χίλιες φορές πέθανε πριν χάσει τη ζωή του". Η Πολ, χορτοφάγος, γράφει τις βιογραφίες των κοτόπουλων που αναγκάζεται να σκοτώνει. Τα γνωρίζει ένα ένα προσωπικά· πριν καταλήξουν συσκευασμένα σε κενό αέρος στον πάγκο της λαϊκής, συνοδευόμενα από το καρτελάκι που διηγείται τη ζωή τους, ήταν φίλοι της. Μαζί έχουν πιεί, έχουν χορέψει, έχουν δει τηλεόραση, έχουν κοιμηθεί στο ίδιο κρεβάτι. Τα βιογραφημένα κοτόπουλα της Πολ ενθουσιάζουν τους καταναλωτές, που προτιμούν να μπήξουν τα δόντια τους σε μιαν αξιοφάγωτη προσωπικότητα, παρά σε ένα ανώνυμο μπούτι. Η αγορά πεινάει, ζητάει κι άλλα. Και η Πολ σκοτώνει για να γράφει, γράφει για να σκοτώνει. Με την ίδια ψυχραιμία, η Λουσί Ρικό, μια από τις ριζοσπαστικότερες και πολυβραβευμένες νέες φωνές της γαλλικής λογοτεχνίας, αποστάζει στα έργα της τη σύγχρονη δυτική κοινωνία από τις παθογένειες της. Με το άρρωστο υλικό που της μένει στα χέρια, χτίζει παράλληλες πραγματικότητες που ισορροπούν μεταξύ του εφιαλτικού και του γελοίου. Στο μυθιστόρημα "Όταν τα κοτόπουλα τραγουδούν", το χιούμορ είναι διεστραμμένο, η ωμότητα σου λερώνει τα χέρια, η συγγραφή ταυτίζεται με τη δολοφονία. Την ίδια στιγμή, η τρυφερότητα της Λουσί σπάει κόκκαλα. Στην κυριολεξία.