Προδομένη νοσταλγία

Ο Νίκος Καραβασίλης μοιάζει με αφηγητή περασμένων καιρών. Που μάζευε γύρω του ένα πλήθος δαμασμένο για ιστορίες και παραμύθια παλιά. Κι ανασκάλευε μέσα του εικόνες γνώριμες των προγόνων. Κι έστηνε σκηνικά και χάραζε δρόμους για να μπορούν να ταξιδεύουν και ν' αναπλάθουν τον κόσμο η συλλογική φαντασία και η μνήμη. Η αφήγηση κυλά με έναν τρόπο ευχάριστο και γλυκό. Μα η ροή της διακόπτεται συχνά από μια διάθεση του αναγνώστη να μειδιάσει, να θυμηθεί και να επαναλάβει μια παράγραφο, ένα διάλογο, μια φράση, για να τη χαρεί πιο πολύ, να την απολαύσει και να την κρατήσει σαν ένα απροσδόκητο κέρδος στη μνήμη του. Οι ήρωές του κινούνται σ' άλλους καιρούς και σ' άλλες ανάγκες. Δεν τους νιώθουμε και δεν θέλουμε να τους μοιάσουμε. Δεν κινούνται σε επίπεδα ηρωικά και δεν ανήκουν στο υψηλό και ιδανικό. Πρόκειται για απλούς καθημερινούς ανθρώπους, που μάχονται να νικήσουν τη φτώχια τους και να γλιτώσουν από τα βάσανα που τους κλείνουν και τους αφανίζουν.