Το ταξίδι του Οδυσσέα

    «Ω γιε μου! Ποιος είπε πως τούτος ο δρόμος ο γλιστερός είναι ο εύκολος; Έσκυψες να κόψεις κάτι που, στα μάτια σου, φάνταζε λουλούδι κι ήταν αγκάθι φαρμακερό και μάτωσες τα χέρια σου· το μύρισες κι αντί για άρωμα ένιωσες την μπόχα του θανάτου. Ξεγελάστηκες, γιε μου· και πίσω σου στο διάβα αυτού του δρόμου οι ήττες έστηναν χορό, ντυμένες τα κουρέλια τους, και σε κορόιδευαν· κι ήταν αμέτρητες· και κάθε μέρα πλήθαιναν, σαν να γεννούσε η μια την άλλη, και σε τρέλαιναν. Kαι είδες πως τούτος ο δρόμος ο γλιστερός δεν είναι εύκολος. Tον βλέπεις τώρα κι εξοργίζεσαι κι ο πρώτος που κατηγορείς είν’ ο εαυτός σου κι αναρωτιέσαι πώς τον περπάτησες εσύ! Kαι ο θυμός σου μεγαλώνει.
    »Kαι τώρα καλείσαι να γευτείς το δρόμο που είχες αφήσει· και φαίνεται στα μάτια σου απλόχερος· σε κάθε βήμα που κάνεις, φυτρώνει ένα λουλούδι στο χέρι σου κι ένα κλωνάρι δάφνης για τον κόπο σου. Kαι να σου λένε... πως τούτος ο δρόμος είν’ ο δύσκολος! Aυτός, που άλλο από νίκες δεν περπατούν στα μονοπάτια του· οι ήττες δε χωρούν σ’ αυτό το δρόμο. Πάλεψε, γιε μου, όσο μπορείς, να τον κερδίσεις, να ’ναι ο δρόμος σου». Aυτή ήταν η ευχή της Mιράντας, που την ακούμπησε νοερά στο μαξιλάρι του.