Κωνσταντίνος Γκράχαμ Η ζωή μου κοντά σου

Η ανάμνηση ως μια μακρά, άσβεστη κραυγή.
Μια κραυγή αγάπης, θλίψης, οργής, πόνου και θαυμασμού.
Η κραυγή μιας γυναίκας, μιας μητέρας. Η κραυγή ενός σώματος
και μιας συνείδησης.
Για έναν γιο, ένα μωρό, ένα μικρό αγόρι, έναν νέο άντρα με τραγική μοίρα,
μια ζωή που διαλύθηκε πολύ νωρίς.
Στους μυστικούς μαιάνδρους της μνήμης, ο χρόνος συγκρούεται, τόποι, γεγονότα,
συναισθήματα, επιθυμίες, φόβοι και προσευχές αναμειγνύονται και ακολουθούν
ο ένας τον άλλον, κατακλύζοντας τον αναγνώστη μέσα σε ένα ακαταμάχητο,
οργανικό χάος.
Ένα χάος του οποίου κοινή συνισταμένη είναι η ζωή μιας γυναίκας, μιας μητέρας.
Και του νεκρού παιδιού της.

Memory as a long, unquenchable cry.
A cry of love, sorrow, rage, pain and wonder.
The cry of a woman, a mother. The cry of a body and a conscience.
For a son, a baby, a little boy, a young man with a tragic destiny,
a life shattered too soon.
In the secret meanders of memory, time collides, places, events, emotions, desires,
fears and prayers mingle and follow one another, sweeping over the reader
in organic, irresistible chaos.
A chaos whose common thread is the life of a woman, a mother.
And of her missing child.