Εκάτη

Ο "Εξωμότης" είναι διήγημα γεμάτο πιθανές αλήθειες, που, όπως είπε κάποιος, θα 'ναι μεγάλο κρίμα ν' αποδειχτούνε ασάλευτες και τελειωτικές. Το τελειωτικό και το ασάλευτο είναι κάτι αντίθετο με τη ζωή κι έτσι αποκλείεται να χρησιμέψουν οι αλήθειες αυτές για οδηγός - κάτι, δηλαδή, σαν προσχεδιασμένη πείρα. Δεν πρόκειται η πείρα να κανονίσει τη ζωή μας δίνοντάς μας χοντροκομμένα και πρακτικά μαθήματα καθώς το συνηθίζει. Για ν' αντικρίσομε τα όνειρά μας θα πρέπει να υψωθούμε πάνω από τη συμφεροντολόγα πείρα - ψηλότερα, πολύ ψηλότερα. Οι σταθερές αλήθειες δε θα μορφώσουν τα ιδανικά μας: αυτά θα προχωρούνε ολοένα πάνω στα χνάρια μιας παντοτινά εύπλαστης και νεαρής αλήθειας, εύθραυστης όπως η ομορφιά, στα χνάρια που θ' αφήνουν τ' αψεγάδιαστα γυμνά της πόδια πάνω στα κιτρινισμένα μάρμαρα κάποιας πολύ φθαρμένης πίστης.
Ο Παύλος Καλάνης έκλεισε το βιβλίο κι απόμεινε κοιτάζοντας τη σκοτεινή έκταση που απλωνότανε πέρ' από το αβέβαιο σύνορο που τρεμοχάραζε το φως. Μια συλλογή, κάτι σα θόλωση, θάμπωνε τη ματιά του. [...]